Jean-Paul SartreBesprekingen

Wat een onverwacht genot, deze leeslijst-klassieker. Op een lichtvoetige wijze wordt de essentie van het existentialisme uiteengezet. Ingrijpen op het grote politieke spel van de wereld is onmogelijk, omdat je zolang je leeft het speelveld niet kan overzien. Twee overleden karakters krijgen de kans om terug te keren naar de wereld van de levenden. Ze komen uit totaal verschillende standen, maar blijken in het hiernamaals elkaars ware geliefden. In hun tweede kans op leven proberen ze het falen uit de eerste ronde recht te zetten. Kenmerkend voor het existentialisme is dat dit volstrekt mislukt. Alleen de puur humanitaire missie om een kind uit een slecht gezin naar een veilige plek te brengen, lukt. Etre avec les victims. Bij terugkeer naar het hiernamaals, blijkt het allemaal maar weinig uit te maken. We kunnen slechts toekijken met een steeds minder sterke melancholie. De stijl en opbouw van deze eenvoudige roman zijn prachtig.

Een relatief simpele uitleg van de filosofie van het existentialisme. De mens is wat hij van zichzelf maakt. Er is geen voor ontwerp, geen God. De mens is zelf verantwoordelijk voor zijn doen en laten.

Marxistische prietpraat gebaseerd op vage definities en holle redeneringen

Memoires van een mislukt wonderkind, zo luidt de ondertitel. Een in hedendaagse ogen wonderlijke opvoeding als enig kind, tot z'n tiende nauwelijks onderwijs volgend, lezend in de bibliotheek van zijn grootvader (zonder er veel van te begrijpen), steeds proberend iedereen te vriend te houden. Nee, veel sympathie krijgt de jonge Sartre van mij niet. En dan mag hij eindelijk naar school en blijft hij heel pedant zijn zogenaamde roeping tot schrijver en onsterfelijke roem volhouden, in elk geval voor zichzelf.
Wie heeft het in 2010 nog over het existentialisme?

Omstreden laatste gesprek van Sartre met de radicale linkse jood Benny Lévy. Interessant hoe hij enkele van zijn visies bijstuurt. Toch is de "wending" overroepen

Prozatekst die aandoet als een filmscenario: handelingen en gevoelens worden nogal 'klinisch' beschreven. De verhaallijn is redelijk dun: twee zeer verschillende mensen sterven, ontmoeten elkaar in het hiernamaals, krijgen een tweede kans, maar vooral sociale verschillen en verplichtingen drijven hen weer uit elkaar. De uitwerking is knap gevonden, maar de toenadering tussen de twee na hun dood doet nogal geforceerd aan.
Eerste lectuur toen ik 16 was, zei me toen heel weinig.

Knappe setting: een gestrande wereldreiziger die zijn levenslot probeert te vinden door een dubieuze 18-de eeuwse markies te bestuderen; aanvallen van angst door de ervaring van het naakte bestaan, wat eigenlijk de zinloosheid van het bestaan zou moeten betekenen. Sartre blijft consequent met zijn eigen filosofie, maar mist daardoor de essentie. Na de ultieme walging-ervaring is alle spankracht uit het boek weg. Toch een knap literair document, met bijvoorbeeld meesterlijke knipogen naar Proust.
Eerste keer gelezen in het Nederlands op 18 jaar, al erg onder de indruk.

Huis Clos is theater herleid tot zijn essentie: drie mensen opgesloten in een kamer. Meesterlijk is de informatie-opbouw: de lezer is aanvankelijk het noorden kwijt, maar krijgt na verloop van tijd toch door wat er aan de hand is met de personages (ze zijn dood). Daarna wordt de kamer een chemie-experiment: de personage interageren en dat loopt, consequent met Sartres mensvisie, slecht af. Prachtige illustratie van "L'enfer c'est les autres". Maar toch blijf je op het eind met een onbevredigd gevoel: er was meer uit te halen, Sartre stopt waar het interessant begint te worden.

Dit boek is deel 1 van de trilogie 'De wegen des onderscheids'.

Ik heb dit op de middelbare school gelezen tien jaar terug, en wilde laatst weer opnieuw lezen, maar dat wou niet meer na tien jaar lang geen frans boek meer te hebben aangeraakt.... En helaas blijk ik alles in het Frans te hebben, Huis Clos, Les Main Sales en Le Mur... Dus dat wordt of mijn Frans opvijzelen of 'de teerling is geworpen' gaan zoeken...