Man onderneemt voettocht dwars door Engeland om een ex-collega te bezoeken, die op sterven ligt.
Dit is het verhaal van Harold (en Maureen).
Prachtig boek.
Interessant verhaal naast “Het liefdeslied van Queenie” ( )

Mooi, leuk en aandoenlijk; dat is in het kort de leeservaring van dit boek. Rachel Joyce heeft dat goed gedaan: ze heeft van de staptocht van het bleke burgermannetje Harold Fry een – bescheiden maar toch heldhaftige - queeste gemaakt, een herontdekking van het leven en een boetedoening die helemaal in de lijn ligt van de geest van klassieke pelgrimages. Dit is uiteraard geen literaire hoogvlieger, maar het is knap hoe de auteur ons zeer geleidelijk aan een blik gunt in het diep-trieste verleden van de kleine man Harold en hoe zijn leven daardoor geworden is tot wat het maar is. En uiteraard zijn ook de korte wonderlijke momenten onderweg aandoenlijk: de natuurpracht, de hulp die hij krijgt en vooral de gesprekken met mensen die hun hart openen voor hem en hem doen inzien dat iedereen een uniek stuk pijn draagt. Is dit boek realistisch: een suffige zestiger die zonder duidelijke aanleiding een voettocht van 800 kilometer doet, zonder aangepast schoeisel, kaart of comfort? Neen, natuurlijk niet, en Joyce geeft dat zelf al aan in de titel met het woord ‘unlikely’, dus daar hoef je niet om te malen. Maar de ontsporing van de tocht, met allerlei mensen die zich bij hem aansluiten en gedeeltelijk misbruik van hem maken, is toch wel een beetje voorspelbaar. En ook het al even voorspelbare melige einde had voor mij niet gehoeven. Maar zoals altijd is de tocht waardevoller dan het bereiken van het eindpunt. ( )

Aandoenlijk verhaal over Harold Fry en zijn vrouw Maureen. Uit elkaar gegroeid in een lang huwelijk. Als Harold een brief krijgt van een oud collega schrijft hij een brief terug en gaat op weg naar een brievenbus maar loopt er finaal langs en gaat te voet op weg naar Queenie die ergens in noord Engeland op sterven ligt. Onderweg ontmoet Harold veel mensen en hoort veel verhalen. ( )

Harold Fry is een gepensioneerde vertegenwoordiger van een brouwerij. Hij is getrouwd met Maureen en zij hebben een zoon David. Hun huwelijk is verzand in sleur, verwijten en vitterijen. Op een dag ontvangt Harold een brief van Queenie Hennessy. Zij is een ex-collega van hem en zij schrijft dat zij stervende is.

Harold beantwoordt de brief en op een zonnige morgen loopt hij naar de brievenbus om de brief te posten. Het is het begin van een onwaarschijnlijke wandeling die begint in Kingsbridge, in het zuiden van Engeland waar Harold woont en die Berwick-upon-Tweed in het noorden van het land als eindbestemming heeft. Een wandeling van ruim achthonderd kilometer. Hij begint er aan zonder een goede kaart, zonder een kompas en zonder goede schoenen.

De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry is de debuutroman van Rachel Joyce en wat voor een. Het is het schitterend en ontroerend verhaal over een man die tijdens zijn wandeling terugkijkt op zijn leven, op het verdriet dat dat leven veroorzaakt heeft en over de pijn die deze herinneringen oproepen. Rachel Joyce verwoordt deze intense emoties in prachtige woorden en zinnen en na een paar bladzijden sluit je Harold Fry in je hart. De ontmoetingen op zijn tocht met heel gewone mensen die ieder voor zich, zonder dat zij dat beseffen, bijdragen aan het louteringsproces van Harold, worden literaire juweeltjes door de manier waarop Rachel Joyce ze beschrijft.

Het lezen van het boek vond ik verslavend. Je krijgt het gevoel dat je met hem mee wilt lopen. Er zijn mensen die dat in het verhaal ook daadwerkelijk doen en dat wordt geen succes want het verwerken van de consequenties van verkeerde keuzes in je leven is persoonlijk en kan niet gedeeld worden. Dat persoonlijke neemt echter niet weg dat de ervaringen en gevoelens van Harold zeer herkenbaar zijn en soms confronterend. Misschien is dit de boodschap van dit prachtige verhaal: als je de confrontatie met je verleden en met jezelf durft aan te gaan,vind je ook een opening naar verwerking en uiteindelijke naar bevrijding.

Rachel Joyce heeft met deze onwaarschijnlijke reis (pilgrimage in de Engelse titel) een indrukwekkend boek geschreven over verdriet, verwerking, hoop en uiteindelijke alles overwinnende liefde; ontroerend en indringend zonder sentimenteel te worden. Een boek waar ik nog lang aan zal terugdenken en misschien nog eens een keer zal herlezen. ( )

"De onwaarschijnlijke reis van Harold Fry" gaat uit van een mooi gegeven. De net gepensioneerde 65-jarige Harold Fry krijgt onverwachts een brief van een oude vriendin die kanker heeft en besluit om naar haar toe te wandelen met het naïeve idee dat zij niet dood zal gaan zolang hij onderweg is. Alleen woont hij in KIngsbridge in het uiterste zuiden van Engeland en zij in Berwick in het uiterste Noorden, zo'n 800 km ver weg. Het is dus een realistische roman. En daar zit mijn probleem met dit boek. Vele details in het boek zijn ongeloofwaardig, met name de details met betrekking op de wandeling. Vandaar dat het leest als een verzonnen boek met een verzonnen hoofdpersoon en dat maakt het in mijn ogen een stuk minder interessant.
Vergelijk dat met de grote Russen zoals Tsjechow, Tolstoi, Boenin en Toergenjew. Ook zij verzonnen verhalen, maar die zijn zo geloofwaardig dat je bij het lezen bij jezelf denkt: zo is het gebeurd en niet anders. Bij het lezen van Harold Fry moest ik denken aan de film "The Straight story ****" van David Lynch, waar de hoofdpersoon met een grasmaaimachine zijn broer gaat opzoeken die ziek is en 800 km verderop woont. ( )