Ik hou over het algemeen niet van het detective-genre, maar Dürrenmatt speelt hier een aardig spel met de lezer: tot op het eind is het onduidelijk wie hier rechter en wie beul is. En hij springt ook graag over de grenzen van het klassieke detective-verhaal: spanning is er alom, en de intrige houdt de aandacht gaande, maar geregeld worden er ook filosofische zijpaden bewandeld, zeker omdat de hoofdverdachte de verpersoonlijking van het nihilistische kwaad is. De stijl was me af en toe iets te romantisch-bloemrijk (zijn beschrijving van dreigende natuurfenomenen deden me zelfs aan Couperus denken), en de weddenschap waar heel de intrige op rust, is misschien wat vergezocht, maar al bij al is dit een aardig verhaal. De eigenzinnig inspecteur Bärlach staat waardig in het rijtje Holmes, Poirot en Maigret; alleen ben ik er niet uit of ik hem als rechter of als beul zou kwalificeren, en ook die ambiguïteit siert Dürrenmatt. ( )