Ik ben lang niet de eerste bij wie de gelijkenissen zijn opgevallen tussen deze korte roman van Cognetti en zijne wat lijviger succesroman “De acht bergen”: opnieuw is het een echte liefdesverklaring aan de Italiaanse Alpen, met innemende natuurbeschrijvingen en het in de verf zetten van zowel de ruige als de poëtische kantjes van het bergleven; opnieuw is een veertigjarige man in een midlifecrisis het hoofdpersonage; opnieuw is er een link met Nepal; en opnieuw beslaat de vertelling verschillende seizoenen met hun bijhorende pracht en miserie. Dit boek is wel eenvoudiger, uitgepuurd zeg maar, met iets minder lagen. De soberheid van de vertelling en vooral van de dialogen valt nog meer op, Cognetti is hier bijna even terughoudend in zijn vertelling als de bergbewoners zelf. De stijl die uit zijn pen vloeit is haast niet meer dan een zacht klaterend bergbeekje. Ik hou daar wel van. Het is ook een beetje misleidend, want onder die ogenschijnlijk luchtige vertelling gaat niks minder dan de tragiek van het menselijk bestaan schuil. En – typisch Cognetti – hij contrasteert die met de eenvoudige grootheid van de natuur, zoals de wolf die instinctmatig gedreven, terugkeert naar het gebied waar hij meer dan een eeuw tevoren verdreven was, en ziet dat het goed is. Ik merk dat veel lezers een beetje teleurgesteld zijn, en het klopt, - dit is helemaal geen spectaculair verhaal, het is zelfs wat braafjes allemaal. Maar behoeft schoonheid per sé groots drama? Ik denk het niet. Ik heb hiervan genoten. Dank u, Paolo. ( )

Het geluk van de wolf. Door: Paolo Cognetti.

Cognetti is gelukkig. Denk ik. En met zijn prachtige Het geluk van de wolf heeft hij mij gelukkig gemaakt. Hij schrijft mooier en mooier. Eenvoudige, kleine verhalen over grootse mensen en nog grotere bergen.

In dit geval lezen we een stukje leven van Fausto, een schrijver werkzaam als kok in een bergdorp, die verliefd wordt op serveerster Silvia. We beleven samen met hen de winter, leren de dorpsbewoners kennen en volgen mee de gang van de natuur. Als de winter voorbij is moeten Fautso en Silvia beslissen wat ze komende maanden gaan doen.

Dat is zo ongeveer het verhaal in een notendop. Hoewel er weinig gezegd/geschreven wordt zien/lezen we zo veel meer. Het geluk van de wolf is een boek als een warm dekentje dat je omhult, even weg van de wereld laat zijn en je raakt tot diep in je botten. Op een subtiele, verwarmende manier.

Hoewel dit boek (naar ik heb begrepen) enige gelijkenissen vertoont met Cognetti’s leven is het geen dagboek. Het leest als een poëtische liefdesbrief boordevol kleine odes om alleen van te genieten of beter nog: voor te lezen aan je geliefde. Schrijvers moeten niet afzien om mooie boeken te kunnen schrijven, soms volstaat het om graag te zien. Graag te zien, goed te kunnen kijken en vol liefde te schrijven. Paolo schreef een eerbetoon. Een ode aan zijn geliefde, zijn Val d’Aosta en de rust en stilte van de natuur. Lezen is ook een beetje reizen. ( )