Onderhoudend, doet af en toe denken aan het levensverhaal van Forrest Gump.
Geen absolute must read maar een grappig tussendoortje… ( )

Een leuk ontspannend boek dat je meeneemt op een dolle reis vol ontmoetingen met historische figuren maar zo beschreven dat dictators bijna sympathiek worden. Kortom een boek om even lekker alles los te laten en even te vertoeven in het leven van het karakter van Allan. Toch zie je af een toe een sneer naar de manier waarop ouderen in rusthuizen worden behandeld en bekeken. Een aanrader als je enkele uurtjes wil ontspannen. ( )

Allan is 99 jaar en 8 maanden en heeft het fijn thuis met zijn kat. Totdat een vos de kat te pakken krijgt. Allan wil wraak, en wacht tot de vos in de kippenren is, en blaast dan de kippenren op. En per ongeluk ook de schuur, en zijn huis. Zo komt hij in het bejaardenhuis terecht. Dat is bepaald geen feestje. Op zijn 100-ste verjaardag, vlak voor de festiviteiten losbarsten, klimt hij uit het raam en gaat er vandoor. Zo begint, en eindigt, dit superleuke boek.
Terwijl we Allan volgen, op zijn sloffen op weg naar het treinstation, komt parallel het hele levensverhaal van Allan aan bod, en dat is precies Forrest Gump (dit bedenk ik niet zelf, maar komt van Nu.nl. Het slaat wel de spijker op z’n kop!). Hij vecht in Spanje tegen en met Franco, doet Oppenheimer wat tips aan de hand in de US, wordt dan “cadeau” gegeven aan China en belandt in een Russische goelag als hij Stalin beledigt. Na een paar jaar heeft hij er een beetje genoeg van:
Ontsnappen (uit de Russische goelag) via zee was onmogelijk. Over land leek het veel eenvoudiger te zijn. Naar het noorden van Siberië en de echte kou was natuurlijk geen oplossing, of in westelijke richting naar China. Wat overbleef was het zuiden, en daar lag Zuid-Korea, waar ze een goelagvluchteling als mede een vermoedelijke vijand van het communisme beslist zouden opvangen. Jammer alleen dat Noord-Korea ertussen lag.
Hij vertrekt met Herbert Einstein (ja inderdaad familie van..) en na wat omzwervingen belanden ze in Indonesië. Tegelijkertijd lezen we wat er allemaal gebeurt met de 100-jarige Allen na zijn “ontsnapping” uit het bejaardentehuis: criminelen en de politie maken jacht op hem terwijl hij met vrienden, vriendin en olifant door Zweden trekt. Ook deze verhaallijn is supergrappig. Maar zijn internationale tochten als hij nog jong is, zijn echt pareltjes:
Op Indonesië merken Allen en vriend Herbert Einstein dat alles te koop is. Herbert begrijpt niet hoe dat werkt en zijn Indonesische vrouw zegt: noem eens iets wat je heel graag zou willen? Eh, zoals autorijden? Precies! Vrouwlief koopt een rijbewijs voor Herbert, maar er was meer: ze had ook een diploma dat Herbert een gediplomeerd rijschoolhouder was en een bewijs dat ze de plaatselijke rijschool had gekocht. Ja maar, ik kan toch helemaal niet autorijden? Jawel hoor, wordt hem uitgelegd. Hij heeft nu de positie, en nu was HIJ degene die bepaalde wat goed autorijden was. Zo werkt dat in het leven: niet wat juist is, is juist, maar wat degene die het bepaalde zei wat juist is, is juist. Aha! Na 6 maanden is de rijschool een groot succes en is Herbert stomverbaasd te horen dat in Indonesië LINKS gereden wordt.
100 jaar wereldgeschiedenis op z’n Gump’s in een fijn spannend, grappig en vlot geschreven boek. Hardop lachen gegarandeerd! ( )

OVER DE 100-JARIGE MAN DIE UIT HET RAAM KLOM EN VERDWEEN

Je bent honderd en je wilt wat
De kroniek van een lang en zéér avontuurlijk leven mag best een lange titel dragen, zoals het geval is bij de Zweedse absurde komedie Hundraåringen som klev ut genom fönstret och försvann. Maar gemakshalve zullen we ons hier beperken tot Hundraåringen. De vertaling van deze Zweedse kaskraker, gebaseerd op de gelijknamige bestseller van Jonas Jonasson, namelijk De honderdjarige man die uit het raam klom en verdween, maakt al iets duidelijker.

De eeuweling in kwestie is Allan Karlsson, vertolkt door de in Zweden razend populaire komiek Robert Gustafsson. Allan heeft geen zin in een feestje, toch zeker niet in het bejaardentehuis. Hij klimt dus uit het raam, neemt de bus, komt min of meer toevallig in het bezit van een koffer boordevol drugsgeld en schuifelt vervolgens van de ene bizarre ontmoeting in het andere extreme avontuur. Zoals? Iets met een circusolifant, een diepgevroren lijk, een mediageile politiecommissaris, een onheilspellen- de motorbende... Kortom, ruim voldoende om een avontuurlijke komedie te vullen.

Maar er is meer. Véél meer. Namelijk de flashbacks die een, weliswaar revisionistisch, overzicht geven van bepaalde scharniermomenten uit de geschiedenis van de 20ste eeuw en waarbij de voorliefde voor explosieven van de immer laconieke Allan een centrale rol speelt. Zijn geliefde kater heet niet toevallig Molotov.

Eigenlijk is Allan ook wel een beetje simpel van geest, zeker na een jeugdig verblijf in de psychiatrie, en dus is hij niet echt onder de indruk wanneer hij oog in oog staat met dictators zoals Franco en Stalin. Hij vindt er evenmin graten in om de toekomstige president Truman te helpen bij de ontwikkeling van de Amerikaanse atoombom.

Zweedse Forrest Gump

Het zijn die hilarische ontmoetingen met de geschiedenis die maken dat de onverstoorbare Allan hier en daar omschreven werd als een Zweedse versie van Forrest Gump en dat er ook soms verwezen wordt naar Zelig van Woody Allen. Maar Hundraåringen staat wel degelijk op zichzelf als absurde komedie en is zowel grimmiger als grotesker qua humor. (Jan Temmerman) ( )

Dit boek is de manier om geschiedenis aantrekkelijk te maken voor mensen die geschiedenisboeken saai vinden. Je moet wel op de koop toenemen dat de waarheid hier en daar wat geweld wordt aangedaan om het verhaal spannend te houden. Een zeer vermakelijk boek die ik iedereen kan aanraden. ( )