"Breek je niet overmatig het hoofd als je een wezenlijke ervaring wilt ondergaan, of je los wil maken van de schijn. Willekeurig wie kan een betoog afsteken over God, of zich een metafysisch vernisje aanmeten. Je leest een boekje, maakt een praatje, hebt verder niets om handen en klaar is kees. Niets banaler dan de valse rusteloosheid, want alles kan worden geleerd, zelfs verontrusting. Toch bestaan er ook echte rustelozen, rustelozen van nature. Je herkent ze aan de manier waarop ze op woorden reageren. Hebben ze leren inzien dat woorden ontoereikend zijn...?" (E.M. Cioran - pag.203).

Als een rusteloze ziel, voor zover dit voor agnost Cioran een optie is,....tot eenit het oogpunt van agnost Cioran voor dit woord enige genade bestaat, kan de auteur van deze verbijsterende State of the Union van de menselijke soort zeker bestempeld worden...Ik verviel als lezer van het ene uitgesproken gevoel in het andere; vooreerst uitte zich bij mij een gevoel van woede, gevolgd door een tomeloze verbijstering over zo'n mate aan illusieloosheid die de auteur perfect weet te beargumenteren, en tenslotte overviel mij zelfs een zekere empathie omdat hij een geslaagde juxtapositie tussen een intellectueel verdedigd nihilisme in zijn religieuze essays en een bevlogen vitalistische en existentialistische drive in zijn briljante essays over vooral de Franse literatuur wist in de verf te zetten (cfr. "Stijl als avontuur" - pag. 137-144). Deze essays handelen tevens over de interactie tussen taal, stijlfiguren en tijdsgewricht, en het hoofdstuk "De roman voorbij" fileert de motivatie waaruit veel hedendaagse literatuur ontstaat en geeft een inkijk waarom diezelfde motivatie nu eens en voorgoed ontmaskerd dient te worden (pag. 149-166). Uitkomst wordt geboden door deze gedachtenlijn op een hoger plan te tillen naar een vreemdsoortige symbiose die een mengeling inhoudt tussen de geschriften van Friedrich Nietzsche en de pantheïstische mystiek van Meister Eckhart. Dit maakt ons ook de achterflap van het boek duidelijk.

Zoals ook de bezorger van dit boek, die vreemdgenoeg zijn essay niet ondertekent, beargumenteert, rest er in het denken en in de hoop van Cioran misschien nog een niche in het totale 'niets', misschien wel best verwant aan het negatieve Godssjabloon van de misschien voor velen illustere Pseudo-Dyonisius, de areopagiet.

Maar U merkt het wellicht aan mijn hoofdlettergebruik van het woord God, dat de lezer van dit boek weigert zich zoals Cioran te vermeien in een ondraaglijke illusieloosheid, daarvoor is de schreeuw van Levinas' 'het gelaat van de Ander' te groot... Dat deze Roemeense filosoof een teruggetrokken bestaan leidde, kan slechts als logische consequentie bestempeld worden van zijn 'Weltanschauung', die onvermijdelijk tot een totale maatschappelijke resignatie moest leiden.

Wat Cioran's denken juist zo toegankelijk maakt in tegenstelling tot veel andere cerebrale filosofie is zijn duidelijke taal. Zijn argumentatie blijft wonderwel toegankelijk voor iedereen met een serieuze belangstelling voor geestesaangelegeheden, zonder dat het zich verliest in een obscuur filosofisch jargon. Het is bovendien banaal te denken dat een toevlucht nemen tot een gesofisticeerd woordenapparaat de envergure van een filosofisch geschrift bij definitie zou vergroten, dat kan natuurlijk..., maar Ciorans woordgebruik excelleert gewoon door de kracht van zijn essentie. Ook dit is belangrijk en kan hem voor velen, die minder geschoold zijn in filosofie, zijn themata helpen ontsluiten.

Ook het essay 'Een volk van eenzelvigen' is genadeloos, ja zelfs ronduit verontrustend..., alles geschreven in controversiële maximes over het lot der Joden, bijna twintig eeuwen na hun eerste diaspora....

Dit boek biedt U ronduit verbluffende passages, steeds razend intelligent neergeschreven met zowel de arendsblik van een verworpen bedelaar als die van een absolute heerser, maar de nihilistische ondertoon van dit geschrift moet je kunnen duiden in je gevoelswereld, zoniet....laat Cioran maar aan je voorbijgaan.

En tenslotte..., toen ik de twee laatste zinnen las waarop dit boek dissonerend afsloot, dacht ik, in een nietsomtrekkende beweging, dat,.... misschien, ergens,...'There is more between heaven and earth than your philosophy can dream of, Horatio...', maar dat wist de grote bard uit Stratford ook al, lang voor vele psychologiserende stijlfiguren in de literatuur hun intrede deden en haar wisten te domineren en domesticeren.…. ( )