Het was de televisieserie Conversations with Friends gebaseerd op het gelijknamige boek van Sally Rooney wat me nieuwsgierig maakte naar het zeer populaire boek Normal People.

Gelijk op de eerste bladzijden voelde ik de sfeer van de televisieserie, een ongemakkelijke spanning tussen mensen die uit kan lopen op een seksuele relatie of juist niet. Jongen en meisje voelen zich tot elkaar aangetrokken maar door het verschil in klasse en populariteit op school, denken ze hun vriendschap geheim te moeten houden. Het gaf me het gevoel dat ik een bouquetreeksdeeltje aan het lezen was met ietwat intelligentere hoofdpersonages en was wat teleurgesteld dat dit boek dan zo'n hype veroorzaakt zou hebben.

Dit gevoel bleef tot de hoofdpersonages naar het volgende schoolniveau (ik heb geen idee hoe het schoolsysteem in Ierland in elkaar steekt) gaan en de rollen qua populariteit op die school omgedraaid worden. Dit heeft een enorm effect op alle twee de karakters en daarmee ook op hun onderlinge verhouding. Zelf heb ik de overgang van lagere school naar middelbare school naar universiteit ook als enorme grote veranderingen ervaren wat hierover weer herinneringen in mij naar boven riep.

De twee hoofdpersonen blijven zich alsmaar doorontwikkelen waardoor het ook een boeiend boek blijft. De worsteling met het leven wordt voor een ieder bijna onverdraaglijk maar ze weten zich nog net overeind te houden. Het volgen hoe het me ze gaat maakt het spannend en daarmee kan ik de populariteit van het boek makkelijk verklaren.

De schrijfstijl is soepel en de vertelling wordt gebracht met steeds 6 weken tot 3 maanden tot een half jaar er tussen. Dit maakte ook dat ik benieuwd was wat er in de tussentijd gebeurd was wat meestal ook wel ergens tussen neus en lippen verteld werd.

Een interessant boek voor hen die weer eens willen meeleven met de worsteling van tieners om volwassen te worden, als ze dat al gaat lukken. ( )

Deze roman lokt blijkbaar heel uiteenlopende waarderingen uit, ook onder mijn literatuur-vrienden. Sommigen zijn laaiend enthousiast, anderen vinden het maar niks. Ik begon dus met enige scepsis aan de lectuur. En inderdaad, aanvankelijk denk je dat Rooney maar veredelde Young Adult aanbiedt: het verhaal van voortdurend aantrekken en afstoten tussen Connell en Marianne, beiden tieners in stadje in noordwestelijk Ierland, de onzekere seksuele initiatie, de moeilijke verhouding tot andere leeftijdsgenoten, de zelftwijfel en de communicatieproblemen, het zijn klassieke ingrediënten die je voorgeschoteld krijgt in zowat elk coming-of-age-verhaal van adolescenten.
Maar toch blijf je doorlezen, onder meer omdat door de vignettestructuur, met telkens kleine en soms grotere sprongen in de tijd en regelmatig andere settings, het verhaal wel flink wat dynamiek krijgt. Ook de sobere, erg onthechte stijl van Rooney helpt om de valkuil van de stroperige romantiek te ontwijken. En dan is er de wisselvallige relatie tussen Connell en Marianne zelf: die evolueert op een manier die de aandacht wel gaande houdt, vooral in het aspect van de ongelijke wederkerigheid; in geen enkele relatie zijn de partners uiteraard volkomen gelijkwaardig, maar tussen Connell en Marianne wisselt dat perspectief wel eens. Waar het aanvankelijk op lijkt dat Connell eerder een problematische achtergrond heeft, van lagere sociale afkomst is en een paar criminaliteitsgevallen heeft in de familie, blijkt uiteindelijk Marianne de meeste ‘beschadigde’. Rooney speelt heel vernuftig met dit thema. Ik vind zelfs dat deze roman veel meer dan die van Lisa Halliday, die ik onlangs las, de titel ‘asymmetrie’ verdient. Het is de onzekere ongelijkheid tussen Connell en Marianne die blijft intrigeren en zelfs na het einde nog onopgelost blijft (zoals het hoort).
Kortom, dit viel me veel beter mee dan ik verwacht had. Maar echt laaiend enthousiast ben ik nu ook weer niet. Dat ligt aan het onderkoelde van het verhaal, aan de nogal ongeloofwaardige sadomasochistische aspecten van het Marianne-karakter, maar ook aan de heel expliciete benadering van Rooney: elke emotie van Connell en Marianne wordt beschreven, alles wordt benoemd, en dat werkt op de duur wel verstikkend, want ze laat duidelijk geen ruimte aan de lezer om zelf het verhaal in te vullen. ( )

Mesmerising...
Niet echt een boek waar je gelukkig van wordt, toch beslist een aanrader!
https://www.volkskrant.nl/cultuur-media/schrijfster-sally-rooney-ik-wil-dat-de-p... ( )

Meisje en jongen zijn sinds hun kindertijd bevriend. Ze komen uit heel verschillende sociale milieus. Toch krijgen zij een bijzondere band, die hun hele leven zal blijven bestaan.
Kijk ook: http://trijntjeblog.blogspot.com/2019/02/tijd.html ( )