Jun'ichirō Tanizaki (1886–1965)

De drijvende brug der dromen is een mooie titel die is ontleend aan een regel uit het laatste boek van het verhaal van Genji. Dit is een zeer korte roman (ongeveer honderd pagina's) over Tadasu, een jonge jongen die twee moeders heeft gekend: zijn biologische moeder die veel te vroeg stierf in afwachting van zijn tweede kind en de tweede vrouw van zijn vader aan wie het dezelfde eerste wordt gegeven naam als eerste.
De twee moeders delen zoveel gemeenschappelijke eigenschappen en geven hem zo'n continuïteit van moederlijke liefde dat Tadasu's herinneringen hen niet van elkaar konden onderscheiden.
Tanizaki roept op briljante wijze de driehoeksverhouding op die ontstaat tussen het kind, de attente vader die ernstig ziek wordt en de draagmoeder die van nature de reïncarnatie wordt van de overleden moeder.
In een zeer Japanse sfeer, in de Hermitage met Reigers en zijn uitgestrekte landschapstuin, distilleert Tanizaki met het subversieve talent dat we hem kennen de duistere relatie tussen de jongen en een stiefmoeder die ogenschijnlijk soepel en sereen is, maar die haar toch graag uitnodigt om te slapen in haar bed en bied haar het hoofd aan, zelfs als haar borsten volledig verstoken zijn van melk.
In de ogen van het kind wordt de wereld van volwassenen opgeroepen als een universum van geheimen en onbegrijpelijke beslissingen. Geheimen die zouden moeten beschermen, die het zelfvertrouwen en de openhartigheid van de kindertijd afstompen.
Een duistere en nogal verontrustende roman.… (meer)

Man en vrouw houden een dagboek bij over hun seksleven. De oudere man gaat er van uit dat de vrouw zijn dagboeken leest, de vrouw weet dat de man haar dagboeken leest. Beiden ontkennen in hun dagboek het dagboek van de andere te lezen. We zijn getuige van een onvermogen tot communiceren, van manipulatie, bedrog en schaamte, en tegelijkertijd ook van hun gehechtheid aan elkaar en van hun heroplevende seksualiteit. De vrouw bloeit open, met haar man, maar ook met de huwelijkskandidaat voor haar dochter. De man beleeft zijn wildste fantasieën, en wel zodanig dat zijn gezondheid er aan ten onder gaat.
Een intrigerend boek, over ouder worden, over het huwelijk, ... dat boordevol zit met subtiele, Shakespeareiaanse intriges.… (meer)

"Stille sneeuwval" is een familiekroniek die het verhaal van de 4 zussen Makioka vertelt. De oudste zus is Tsuruko, 36 jaar oud aan het begin van het boek getrouwd met Tatsuo en moeder van 6 kinderen. De tweede zus is Sachiko, 34 jaar oud en getrouwd met Tenosuke, moeder van een dochter van 10, Etsuko. De derde zus is Yukiko, 32 jaar oud en ongehuwd. De vierde zus is Taeko, ook wel Koi-San genaamd van 26 jaar oud en ook ongehuwd.
In het begin van het boek is er een poging om de derde zus Yukiko aan de man te helpen, vooral georganiseerd door Sachiko. Dit is een van de vele pogingen die in het verhaal gedaan worden om Yukiko te koppelen. De jongste zus, Taeko trekt zich nergens iets vandaan, zij heeft voor een schandaal gezorgd door een relatie aan te gaan met Okubata, ook wel Kei-boy genoemd.
De zussen wonen allen in Osaka, maar aan het begin van het boek verhuist Tsuruko met haar familie naar Tokio omdat haar man daar een betere baan krijgt aangeboden. De traditie vereist dat Yukiko en Taeko bij de oudste zus komen wonen, maar Yukiko woont liever bij Sachiko en Taeko woont op zichzelf.
In "Stille sneeuwval" gebeurt niet zo heel veel. Er komt een overstroming in voor en een storm, maar voor de rest gaat het vooral over de belevenissen van met name de jongste 3 zussen. Ze gaan naar het Kabuki-theater, gaan kijken naar de kersebloesem in Kyoto en gaan uit eten. Een erg leuk hoofdstuk vond ik hoofdstuk 30 uit deel 2 (blz 346-352) waarin een bezoek aan een Sushi-restaurant wordt beschreven.
Ik heb erg genoten van het herlezen van "Stille sneeuwval". Het is een realistische roman die erg waarheidsgetrouw overkomt. Zonder meer een van de mooiste romans die ik ooit heb gelezen!… (meer)