Autobio, maar alleen omdat schrijver dat gezegd heeft. Het had net zo goed een verzonnen verhaal/roman kunnen zijn. Het lijkt me ook sterk dat er niets bij verzonnen zou zijn. Nu zeg je: waarom al die details, en wat een egodocument, zes boeken lang die dezelfde periode beslaan?. Bij een roman zou je het draaien om Karl Ove anders bestempelen. Onderwerp: de man die altijd zocht naar waardering van, contact met zijn vader en die is nu dood. Door alle stukken speelt die vraag: “Wat was onze verhouding? Hoe vond ik(schrijver) dat en wat vind ik nu?” De vader takelt af, het werd steeds duidelijker dat er nooit een ideaal contact zou zijn. Daardoorheen speelt het opgroeien, een gedetailleerd stuk over het gaan vieren van oudjaarsavond met vrienden als 16-jarige. Zijn contact maken met anderen, meisjes. De verhouding tot zijn oudere broer Yngve (die zijn bestaan beter en gemakkelijker op orde heeft dan Karl Ove) die nog minder contact met Vader had en die het al eerder voor gezien hield.
Als vader in deel 2 dood is heeft Karl Ove een week voor reflectie. Om te proberen voor zichzelf duidelijk te krijgen hoe zijn vader de laatste jaren leefde én dat van oma. De schrijver neemt vele pagina’s voor alle handelingen van het schoonmaken en het regelen van de crematie. Karl Ove heeft de tijd en de lezer ook. De lezer beleeft zo ook die tijd, begrijpt de strijd die hij met zichzelf en het leven voert beter. De titel komt ook van: De oma die terugkomend iemand citeert: ”Ach ja”, zei ze, “het leven is een ftrijd, zei de vrouw, ze kon de s niet zeggen.” – o.a. toen Karl Ove voor hen tweeën thee zette. Knausgard kan goed schrijven, ook word je meegevoerd. Zoals het in een moderne roman betaamt zijn er veel flashbacks. Minder boeiend vond ik de stukken over het nu, zijn familieleven en het schrijfproces daarin. Ik ga het tweede deel ook lezen, maar niet gelijk. Benieuwd of hij mijn aandacht daar ook kan vasthouden.
Knack: ‘Hij bezweert het leven in details.’ ( )

Eerste boek van een reeks van zes autobiografische boeken waarin de schrijver zijn eigen leven beschrijft, en dit met zoveel details dat je bijna fotografisch deelneemt aan het gebeuren. Vaak somber en hard maar nooit zonder uitzicht en hoop ( )

De schrijver verteld over zijn relatie met zijn vader nu die gestorven is. Een zeer gedetailleerd verslag van wat de schrijver allemaal doet en meemaakt. Daardoor trekt het verhaal je voort, je wilt weten wat er op de volgende bladzijde gebeurd. Door deze overvloed aan beschrijvende details komen de gevoelens en de motieven helaas wat in het gedrang. ( )

Er zitten veel losse eindjes aan dit boek, maar het intrigeert wel. De moeilijke relatie tussen vader en zoon Knausgard staat centraal in dit boek, dat is duidelijk, maar waar komt dat bizarre, eenzelvige gedrag van de vader vandaan? Waarom precies heeft Karl Ove (de schrijver) zo’n schrik voor zijn vader? En vooral, hoe is de auteur van een vrij banale puber geëvolueerd tot een gecomplexeerde maar zeer zelfreflexieve man? Af en toe worden er kleine elementjes aangereikt, maar mijn vermoeden is dat de volgende vijf delen opheldering zullen brengen.
Het meest opmerkelijke aan dit eerste deel vond ik de zeer grote register-verschillen doorheen het boek. Het start met een cultuurfilosofische beschouwing over het wegmoffelen van de dood in onze samenleving, geeft dan een mooi, herkenbaar portret van hoe chaotisch een leven met kleine kinderen kan zijn, gevolgd daar een heel lang deel over Knausgard’s tijd als tiener, worstelend met tal van klassieke-puberale problemen. Vooral dat deel is zo ontzield beschreven, met ellenlange, droge beschrijvingen van banale handelingen en veel omgevingsdetails, dat ik even dacht het boek dicht te klappen.
Gelukkig krijgt het boek kort voor halfweg plots een heel ander, veel rijker timbre, met Knausgard op rijpere leeftijd, schrijvend aan een boek, op het punt vader te worden, en zeer knap mijmerend over het leven en over wat hij om zich heen ziet. De stijl van dit deel deed me zelfs even aan W.G. Sebald, één van mijn lievelingsauteurs denken. Het laatste, ruime, derde van het boek springt plots terug tot de periode van de dood van zijn compleet in de marginaliteit belandde vader en is opnieuw heel anders van register: een mengeling van handelingen (de heel intensieve schoonmaak van het huis van de oma, waar vader op het einde verbleef), flashbacks naar de jeugd van de schrijver en weer diepzinnige mijmeringen en zelfreflecties.
Die wisseling van stijlregisters doet vermoeden dat deze schrijver heel wat meer in zijn mars heeft dan hij hier heeft willen tonen. Voor dit deel hou ik het dus bij een erg gereserveerde rating, maar ik verwacht wel wat meer in de volgende delen. ( )

zoon vertelt over zijn altijd dronken vader. Ik vond het te vies ( )