Andere besprekingen hebben al heel wat toelichting gegeven bij het verhaal zodat ik dit niet hoef te herhalen. Voor mij staat Buzzati's verhaal over luitenant Drogo model voor het menselijk leven. "Het is voor het laatst dat hem in de nacht de zoete beelden van een volledig gelukkige wereld verschijnen. Wee hem als hij zichzelf zou kunnen zien zoals hij op een dag zal zijn, daar waar de weg eindigt, stilstaand aan de oever van de zee van lood, onder een egaal grijze hemel en geen huis te bekennen, geen mens, geen boom, nog geen grasspriet, en dat alles sinds onheuglijke tijden." (p. 48) Drogo droomt aanvankelijk nog van heldendaden maar verzinkt steeds meer in het drijfzand van het vestingsleven. "... maar reeds heerste in hem de lamlendigheid van de gewoonte, de huiselijke voorkeur voor de dagelijkse begrenzing." (p. 69) Steeds minder kan Drogo de realiteit van zijn leven en lot negeren. "Nu voelde hij zelfs een zweem van dof verdriet, als wanneer de beslissende uren van het lot dicht aan ons voorbijgaan zonder ons te raken en hun geraas langzaam wegebt terwijl wij alleen achterblijven, in een werveling van dorre bladeren, waar we treuren om de gruwelijke maar grandioze kans die we gemist hebben" (p. 87)
De vijand waar Drogo zijn hele leven vergeefs op wachtte en die hij hoopte te kunnen bekampen, toont zich op het einde in zijn ware gedaante. "Maar niets is zo zwaar als sterven in een vreemd en onbekend oord, in het onpersoonijke bed van een herberg, oud en lelijk geworden, zonder iemand op de wereld achter te laten." (p. 222) Niet bepaald opbeurende maar wel erg sterke wereldliteratuur die je mag opvatten als aansporing om te genieten van het leven zoals het zich hier en nu aan ons voordoet. ( )

Dino Buzzati werkte als nachtredacteur bij de krant Corriere della Sera. Al zijn oudere collega's hadden in hun jeugd op een schitterende carrière gehoopt, met grote reportages. Maar ze zijn op de redactie blijven zitten zonder hun dromen waar te maken. Hij zag hierin het lot van de gewone man en kwam op het idee om dit boek te schrijven. Luitenant Drogo komt oorspronkelijk voor vier maanden in een afgelegen fort in de bergen, dat uitkijkt op een enorme woestijn. De vesting is gebouwd om de barbaren uit het noorden tegen te houden, maar die zijn nooit gekomen en ook in de meer dan dertig jaar dat Drogo er doorbrengt zullen ze niet verschijnen. Pas als hij doodziek is, komen ze toch en vangt de langverwachte oorlog aan met verse troepen. De luitenant moet het fort verlaten en sterft vlak daarna.
Op de achterflap staat dat het thema van het boek is : "Heeft de mens de moed om zijn leven zelf te bepalen ?" Drogo had verschillende keren in zijn leven de kans om te vertrekken zoals de meeste van zijn collega's doen, maar blijft uit macht der gewoonte hangen. Een mens heeft het vaak moeilijk om met zijn gewoontes te breken. voordat je het beseft, is er alweer een dag voorbij en uiteindelijk een heel leven. We komen nooit te weten waar en wanneer het verhaal zich afspeelt. De sfeer van het boek wordt steeds beklemmender met een mooie ontknoping aan het einde. ( )

Verhaal van de van heldendaden dromende soldaat Drogo die naar het buitenfort Bastiani gestuurd wordt, palend aan een woestijn, waarachter de Tartaren wonen; hij geraakt in de ban van het oude fort en zijn archaïsche leven, en blijft er uiteindelijk tientallen jaren hangen; mist zijn moment van glorie, maar sterft toch vredig.
Licht kafkaiaanse inslag, mooie enscenering en een paar hallucinante passages. ( )