Patrick Modiano

Het is al tot in den treure gezegd: Modiano schrijft telkens ongeveer dezelfde roman. Dat is niet helemaal juist, maar toch bijna. In dit geval zien we opnieuw een oudere man obsessioneel bezig met het reconstrueren van wat er in zijn jonge jaren is gebeurd. Opnieuw speelt dit verhaal zich grotendeels in Parijs af (met weer heel precieze plaatsaanduidingen), al zijn er zij-uitstappen naar de vallei van de Chevreuse (vandaar de titel) en naar Saint-Raphael, aan de Middellandse Zee. Opnieuw duiken er louche figuren op, zit er duidelijk een crimineel geurtje aan de feiten waarnaar verwezen wordt, en onderscheiden de personages zich vooral door hun stilzwijgen of hun mysterieuze, lichtjes dreigende uitspraken. Niet te verwonderen dat in de loop van het boek opnieuw geleidelijk wel enkele stukken van de puzzel op zijn plaats vallen, maar dat het grote plaatje onvatbaar blijft, ook op het einde.
Modiano voert een zeker Jean Bosmans op als protagonist, een schrijver op leeftijd (ook dat keer herhaaldelijk terug bij Modiano). De plot is tamelijk ingewikkeld omdat je pas na een tijdje doorhebt dat het verhaal zich in drie tijdlagen afspeelt: de jeugdjaren van Bosmans (A), 15 jaar later wanneer hij even bedreigd wordt door criminele figuren en hij een eerste poging doet om te begrijpen wat er aan de hand is (B) en nog eens 50 jaar later, wanneer hij een schrijver met naam is, en toch nog eens probeert het fijne te weten te komen van die vroege voorvallen.
Vintage Modiano dus. Knap gedaan, zonder meer.… (meer)

Wéér een zoektochtverhaal.
Ik zocht het deze keer er niet op uit.
De vorm:
Snippers papier uit verschillende verledens die op het beeld van het gelaagde heden worden geplakt. Stukjes van het witte oppervlak - de blinde vlekken vanuit het heden - die worden weggehaald: een nieuw detail van de oorspronkelijke foto, of die van 15 jaar daarna wordt zichtbaar en toegevoegd aan de actieve herinnering. De lagen raken elkaar, Opeengepakt als stukjes papier bij het maken van een Papier-Mâchépop. Er ontstaat uiteindelijk een David Hockney, een gefragmenteerd beeld. https://shapersofthe80s.files.wordpress.com/2009/10/a83hockneyisherwood104k.jpg . (maar dan met minstens drie lagen, waar hijzelf en Annie Astrand op voorkomen. ) .
Gaaf voor wie Parijs goed kent; Vaak staat de straat of zelfs een adres genoemd, dat je in gedachten (of op internet) kunt bezoeken, een plekje, markering op je eigen herinneringen aan/ geschiedenis met Parijs. Je zou een collage kunnen maken van de plattegrond van Île de Paris waar foto's, illustraties van die plekken en/of tableaux vivants van de scènes eilandjes op de blinde kaart zijn, met bijv in stijl of kleur de verschillende periodes aangevende.
Deze weggestopte passages uit het leven van Jean Daragan worden stukje bij beetje opgelicht door concrete paterfanalia als kopieën uit zijn zelfgeschreven boek met de naam van een man die bij de zoektocht naar het verleden hoort, door triggers bij ontmoetingen, door antwoorden op vragen die hij stelt. Een boek om gelijk te herlezen om dan de stukjes van de puzzel in de tijd gelijk aan te leggen en wat meer bedacht te zijn op de symbolen en dubbele lagen in het verhaal. - Wat kun je met de naam Daragan par example. Inversé? -

De inhoud:
De dwingende noodzaak in het heden om vergeten zaken uit het verleden te moeten opzoeken omdat die je hebben gevormd tot wie je nu bent.
Herinneringen die je zelf ook vervalst hebt. Hoe betrouwbaar ben je zelf en zijn anderen? De Titel: Om niet te verdwalen scheef Annie op het briefje met het woonadres waar Jean naartoe moest lopen. In het leven was Jean blijkbaar wél verdwaald en met dwalend zoeken om weer te vinden.
Een los eindje is wat de bedoelingen nu waren van Ottolini en Chantal.

Mijn eerste Patrick Modiano. Eén van zìjn laatste. Is deze wat a-typisch? 'Verloren wijk' heb ik liggen om te lezen, maar zijn vroege trilogie zal ik ook gaan lenen bij de bib.
Zijn schrijfstijl bij de zinnetjes die bij zijn onderzoek horen komen wat klungelig, kinderlijk over.
Ik ga met 3,5***' nog even in het midden zitten. Dan is er ruimte voor 4 voor een (nog) beter boek van hem.… (meer)

Als instapboek in het oeuvre van Modiano lijkt me dit ideaal: de auteur schrijft perfect in de lijn van zijn 20 vorige boeken: over een mysterieus ouder iemand die terugblikt op episodes uit zijn verleden van meer dan 50 jaar geleden, wandelingen door nachtelijk Parijs, bezoeken aan donkere, groezelige cafés, korte ontmoetingen met al even mysterieuze vrouwen die allemaal in iets verwikkeld zijn, maar waar hij de hand niet op kan leggen en die hij meestal jaren nadien weer kort even ontmoet, zonder meer. Alle Modiano-thema’s zitten er in: het gebrekkige en misleidende geheugen van de mens, het verleden dat altijd terugkeert, de ongrijpbaarheid van een mensenleven, de onmogelijkheid van echte menselijke contacten en tenslotte de misleidend concrete topografie van Parijs. Maar Modiano heeft het in deze ultrakorte roman (je leest het op een dik uur) zo mogelijk nog meer teruggebracht tot zijn essentie, zijn stijl is nog soberder dan tevoren. Het blijft intrigeren, maar ik heb toch liefst wat meer vlees aan het been.… (meer)