Joe Hill (1) (1972–)

Oi, oi, oi, het laatste deel van een weergaloze serie. Het zal meer dan een jaar zijn dat ik op dit deel heb zitten wachten. De verwachtingen waren dan ook knoeperdhoog gespannen. Misschien was daarom de teleurstelling over dit deel niet te voorkomen geweest. Helaas zit ik nu wel met een beetje een anticlimax gevoel.

Wat er dan eigenlijk mis is met dit slot?
De tekeningen zijn nog even origineel en intens als in de vorige delen. Juist in dit deel waar nog meer van de meer magische wereld zichtbaar wordt, zijn de beelden betoverend en vaak angstaanjagend van gruwelijkheid maar tegelijkertijd ook weer prachtig. Dus daar ligt het niet aan.

De gruwelijkheid van het verhaal bereikt wel een toppunt in dit deel. Dat is niet helemaal mijn smaak maar ik zie wel hoe hoog de kwaliteit er van is dus dat is ook niet waardoor ik teleurgesteld ben.

Het mooie van Locke & Key vond ik juist de mengeling van echte wereld met de dagelijkse worsteling van mensen van alle leeftijd samen met de magische, fantastische wereld. In dit deel is het plot wel heel erg gedreven door de magische kant. Als het meer van het dagelijkse had gehad, had ik het sterker gevonden. Door zoveel fantasie te gebruiken, lijkt het bijna een deus ex machina. Nee, dat is niet helemaal eerlijk van mij want vanaf deel 1 was het duidelijk dat het deze kant op zou gaan. En wat juist bijzonder knap is hoe in dit zesde deel allerlei losse eindjes uit vorige delen bij elkaar komen en zich als een sterk geheel aan elkaar vastknopen.

De teleurstelling zit hem dan ook in dat het nu allemaal opgelost is en er een grote leegte achterblijft waarin de familie Lock vredig verder leeft en wij ook weer ons eigen moeten gaan zonder hun avonturen.… (meer)

In de vorige twee delen zijn al enkele sleutels met hun specifieke werking beschreven zoals de overal-sleutel waarmee je daar terecht kunt komen waar je maar wil simpelweg door de sleutel in een deur te steken en aan die plek te denken en ook de hoofdsleutel waarmee je letterlijk in ieders hoofd kunt kijken, ook in die van jezelf.
In dit deel worden de sleutels uitgebreid en dit levert weer een hoogstaand staaltje tekenwerk op van de hand van Gabriel Rodriguez. De schaduw-sleutel laat schaduwen loskomen van zijn oorspronkelijke object en zich in allerlei angstaanjagende vormen buigen. Deze vormen hebben ook substantie en kunnen personen aanvallen. Alleen met licht zijn ze te verdrijven.
Een andere sleutel is de reuze-sleutel waarmee de eigenaar zichzelf onmetelijk groot kan maken. Wel zo handig nu er zoveel gevaren op de loer lagen.
In de epiloog worden we ook nog eens getrakteerd op de helende-sleutel. Door met deze sleutel een kastje te openen en daar gebroken spullen in te doen, kan nadat het kastje weer is gesloten even later de spullen er heelhuids uitgehaald worden.

De fantasie van Joe Hill lijkt onbegrensd. Zonder dat het op hol slaat, brengt het de meest originele denkexperimenten tot leven en dient het ook nog het overkoepelende verhaal. Dus geen sleutel om nog eens een trucje uit te halen maar juist om de gebeurtenissen nog eens extra kracht bij te zetten.

Enkele personages uit het vorige deel zijn in dit deel helemaal niet aan bod gekomen. Zij zijn niet in een al te beste staat achtergelaten dus is het misschien wat teleurstellend dat na het lezen van dit deel je niet weet hoe het met ze is. Aan de andere kant gebeurt hierin zoveel dat je eigenlijk geen tijd hebt om die anderen te missen. Daarnaast is er natuurlijk ook nog deel 4.… (meer)