Dit is een van die romans die in het begin enorm weerbarstig zijn. Tijdens het lezen kauw en kauw je er op, en je hebt het gevoel dat er zeker iets in steekt, maar je kan er de vinger niet op leggen. Ik moet toegeven dat het boek pas rond halfweg echt aansloeg, maar dan ineens met een heel intens vuur. En dan blijkt dit niet zomaar te gaan om melige brieven van de oude dominee John Ames aan zijn nog heel jonge zoon (hij is pas op zijn 67ste getrouwd), vol goede raad en grote waarheden. Neen, het is het eerlijke zoeken van Ames dat zo ontwapenend en ontroerend werkt: zijn worsteling met het leven, met vriendschap en liefde, en met de religieuze vanzelfsprekendheden waarvan hij de vertolker zou moeten zijn. Bovendien blijkt er doorheen de brieven ook een prachtige verhaallijn te steken.
Twee dingen spraken me bijzonder aan in de aarzelend geformuleerde boodschap van Ames: de fundamentele eenzaamheid van elke mens, en de ongelofelijke genade van het bestaan zelf. De christelijke context, - Ames is per slot van rekening dominee – is zeker relevant, maar niet doorslaggevend. Wat hij vertolkt zijn essentieel menselijke gevoelens, of ze nu religieus worden ingevuld of niet. Dit is een boek om te herlezen en te koesteren. ( )