Jenny Offill

Afdeling ongewisse zaken. Door: Jenny Offill.

Ik dacht dat het om een nieuw boek ging maar het is een heruitgave van Verbroken beloftes uit 2015. Dat geeft niet, ik heb het voor de tweede keer met veel enthousiasme gelezen. Nog meer zelfs dan de eerste keer want toen was het een boek van de bib en daarin kon ik niets onderlijnen. Nu onderlijnde ik veel.

Of je houdt van Offill, of je vindt haar maar niets. Ik denk dat er geen weg tussen is. (Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat er veel mensen zijn die niet van haar houden.) Ze schenkt enkel de koffie, puur. Dus zonder melk, suiker, koekje. Haar zinnen zijn kaal, haar alinea’s zijn kort, net als haar hoofdstukken. Ze springt van idee naar wijsheid naar dagboekachtig fragment. En toch krijg je het hele verhaal mee. Misschien zelfs beter dan in een goedgevuld boek van 500 pagina’s. Alles komt harder binnen, er is niets dat verhult.

De geluidvolle verliefdheid, het schreeuwerige moederschap, het niet-weten, het wel-weten, het geverfde rode haar zoals zij het vroeger had, de wakkere nachten, de sterren op het platteland.

Ze schrijft vanuit de ik-persoon, totdat hét gebeurt en ze vanuit de ‘echtgenote’ begint te schrijven. Hoewel dat etiket, die handschoen steeds minder en minder goed past. Offill illustreert het contrast. In weinig woorden, maar zo waarachtig, zo krachtig.

Ik was fan van haar stijl, ik blijf fan. En wacht vol ongeduld op een nieuw boek.… (meer)

Weersverwachting van Jenny Offill.

Ik las Verbroken beloftes en De laatste dingen en noemde mezelf een fan van Jenny. Dan is het altijd even afwachten wat een nieuw boek met je doet maar, ik kan je geruststellen: Weersverwachting is prachtig. Helemaal Offill.

Ik denk wel dat je of fan bent van haar of helemaal niet. Haar stijl is heel uniek; ze schrijft kort en bondig, zonder al te veel sentiment maar toch heel raak, beschrijvend, aangrijpend en gevoelig. Hoewel het boek bestaat uit een soort van losse dag-aantekeningen krijg je toch direct een intieme inkijk in het leven en het hoofd van Lizzie, de bibliothecaresse. Je leeft je direct in haar in. In haar en haar man en zoon, haar (ex-)verslaafde broer, de man op de bus, haar voormalige promotor.

Lizzie heeft al jarenlang de neiging om zich weg te cijferen voor anderen, ze promoveerde bijvoorbeeld nooit door de zorg voor haar verslaafde broer. De slechte uitslag van de verkiezingen en haar bijjob als hulp bij het beantwoorden van mails van klimaat-podcast-luisteraars brengen alles een beetje in een stroomversnelling. Haar twijfels en onzekerheden nemen toe, ze begint zich wat te verdiepen in preppen, rampenpsychologie en van die dingen waardoor haar onveilige gevoel nog meer stijgt.

Op een vlotte, meeslepende, best humoristische manier weet Offill je door dit boek en Lizzies leven te sturen. Weersverwachting leest als een trein en kruipt stiekem, ongemerkt onder je huid. Opnieuw een aanrader. Ik kijk al uit naar de volgende Jenny Offill.… (meer)