Een gemiste kans: een verhaal met een onbetrouwbare verteller en een stel losgeslagen twintigers, opgebouwd rond een vage gebeurtenis en Tartt weet er niet veel meer van te brouwen dan een rechtlijnig verhaaltje? Ze gaat voorbij aan alle dubbelzinnigheden en mogelijke plotwendingen. Je krijgt bijna zin om het hele boek grondig te herschrijven. Jammer. ( )

Gemengde gevoelens bij dit boek. Ok, knap geschreven, met rijke referenties aan de hogere cultuur (filosofie, de oude Grieken, Rome...), best spannend ook (al waren er wel wat passages die het tempo drukten), maar toch ben ik niet helemaal weg van dit boek. Nu zijn thrillers en detectiveverhalen niet echt aan mij besteed, maar als ik het goed gelezen heb, dan wou de auteur zeker meer bieden. Een soort Misdaad en Straf à la Dostojevski? Het verhaal gaat zeker in die richting, maar het onthutsende is dat de schuldkwestie eigenlijk niet echt uitgewerkt wordt, Tartt gaat er voortdurend "omheen", en in de epiloog blijken alle (overblijvende) antagonisten zich van geen kwaad meer bewust. Een studie in een bijzondere vriendschap dan? Zeker, en dan vooral een schets hoe een hechte vriendenclub uit elkaar kan vallen na een traumatisch gebeuren; interessant is ook te zien dat Richard, de verteller (die me erg deed denken aan Nick Carraway uit de Great Gatsby), hoe dan ook een halve buitenstaander blijft. Voor mij persoonlijk lees ik dit boek vooral als een studie naar "het kwaad", het kwaad dat in bepaalde omstandigheden en bij een verminderde ethische gevoeligheid een heel normaal (nou ja), menselijk gezicht kan krijgen.
Ik heb toch wel het meeste problemen met de schets van bepaalde figuren in dit boek: de sterke persoonlijkheid van leermeester Julian intrigeert aanvankelijk erg, maar Tartt laat die figuur al snel op de achtergrond verdwijnen, hij blijft enigmatisch (een soort demon tegen wil en dank); de figuur van Henry is de meest complexe in deze roman, maar ook de minst geloofwaardige; hij komt erg "geconstrueerd" over, gericht op het mysterieuze effect en komt dus helemaal niet tot leven. En op de duur gaat het rijkeluisleventje dat de vrienden (met uitzondering van Richard) leiden, met een geldverslindend spoor van drank en drugs, toch wel erg tegensteken, zeker in het tweede deel.
Kortom, zeker geen slecht boek, maar met een heel aantal bedenkingen. ( )

Intelligent en boeiend verhaal. Alweer te lang uitgesponnen naar mijn smaak, maar dat ondervind ik regelmatig. Misschien ben ik te ongeduldig... Met 200 blz minder had dit boek voor mij 4 sterren verdiend. ( )

De verborgen geschiedenis is een erudiete, bedwelmende roman over de lotgevallen van een groep studenten die door morele hoogmoed ten val komt.

Richard Papen, een bescheiden student van eenvoudige afkomst, wordt tot zijn verbazing opgenomen in een groepje excentrieke en arrogante studenten, die - in de ban van een leraar - gepassioneerd de Griekse beschaving bestuderen. In het tweede semester wordt hij ingewijd in een drama dat zich heeft voltrokken: tijdens de nabootsing van een Dionysisch ritueel hebben zijn vrienden in een bacchantische furie een plaatselijke boer gedood. Een lid van het groepje zou het geheim kunnen verraden.

Eén van de spannendste boeken die ik ooit las. Wat het zo geweldig maakt is dat de spanning blad na blad toeneemt. Je wordt helemaal meegezogen in de emoties van de personages die samen iets verschrikkelijks gedaan hebben. ( )