Onze site gebruikt cookies om diensten te leveren, prestaties te verbeteren, voor analyse en (indien je niet ingelogd bent) voor advertenties. Door LibraryThing te gebruiken erken je dat je onze Servicevoorwaarden en Privacybeleid gelezen en begrepen hebt. Je gebruik van de site en diensten is onderhevig aan dit beleid en deze voorwaarden.
Selected as one of NPR's Top 100 Science Fiction and Fantasy Books of All Time
The #1New York Timesbestselling author's wildly successful first novel featuring his newNeverwheretale, "How the Marquis Got His Coat Back."
Richard Mayhew is a young man with a good heart and an ordinary life, which is changed forever when he stops to help a girl he finds bleeding on a London sidewalk. His small act of kindness propels him into a world he never dreamed existed. There are people who fall through the cracks, and Richard has become one of them. And he must learn to survive in this city of shadows and darkness, monsters and saints, murderers and angels, if he is ever to return to the London that he knew.
"A fantastic story that is both the stuff of dreams and nightmares" (San Diego Union-Tribune), Neil Gaiman's first solo novel has become a touchstone of urban fantasy, and a perennial favorite of readers everywhere.
souloftherose: Although Neverwhere and The Hitchhiker's Guide (THHG) are different genres (the first is urban fantasy, the second comic science-fiction) I felt there was a lot of similarity between the characters of Richard Mayhew (in Neverwhere) and Arthur Dent (in THHG). Both are a kind of everyman with whom the reader can identify and both embody a certain 'Britishness'. And they're both stonkingly good books by British authors.… (meer)
riverwillow: Both 'Neverwhere' and 'Rivers of London' (US title 'Midnight Riot') evoke a magical fairy tale London which sometimes feels more authentic then any real life guide to the city.
Phantasma: The nightside novels are a little darker, but if you like the ideas presented in Neverwhere, you'll most likely enjoy the Nightside (actually, I prefer the Nightside and it's gritty dark humor).
ehines: Regular guy stumbles into the secret realm. In Neverwhere this secret realm is very much a London one; in the Mysteries it is decidedly an old Celtic one. Also Never where turns into a full-blown fantasy adventure, while the Mysteries stays mostly realistic.
Richard, een jongen met een saaie kantoorbaan, raakt verzeild in een onvermoede wereld van rioolbuizen, metrostations en andere ondergrondse plaatsen. Dit is London Below: de plek waar mensen terechtkomen ‘who fall through the cracks’. Op verschillende plaatsen wordt gesuggereerd dat met deze mensen daklozen worden bedoeld: (a) ratspeaker girl Anaesthesia was vroeger dakloos in London Above; (b) na Richards contact met Below wordt hij onzichtbaar voor de Above-mensen, behalve voor zwervers; (c) collega Gary zegt in hoofdstuk 20 bijna expliciet dat hij ‘people who have fallen through the cracks’ opvat als daklozen.
Wat betekent het dan dat Richard zelf in Below afdaalt? Is hij eigenlijk dakloos geworden en is het hele Below onderdeel van zijn hallucinatie terwijl hij verward over straat zwerft? De suggestie wordt opgeroepen, vooral in hoofdstuk 12, waar Richard een soort beproeving ondergaat. Hij ziet zichzelf dan als vervuilde, onsamenhangend mompelende zwerver. Maar misschien is juist dit beeld hallucinair en bestaat Below wel degelijk.
Zoals mensen uit de maatschappij kunnen vallen, zo kunnen plaatsen en verschijnselen ‘door de kieren’ vallen van de tijd. Alle straatjes, steegjes, geveltjes, nisjes en koepeltjes die in de loop der eeuwen het veld moesten ruimen in London Above, vinden een plaatsje in London Below. In Below hangt nog steeds de beruchte London Fog – de vieze mix van mist en vervuilingsdampen – die in Above na de 1950s werd uitgebannen. Het personage Door spreekt van ‘little pockets of old time’: ‘There’s a lot of time in London, and it has to go somewhere – it doesn´t all get used up at once.’ (228)
Gaiman bouwt dit motief van de verloren tijd op een grappige manier uit door zijn spel met de Londense metrostations. Die stations hebben vaak namen die naar het verleden verwijzen of lijken te verwijzen, zoals Blackfriars, Knightsbridge en Earl’s Court. In Below transformeren deze metrostations tot plaatsen die een inhoudelijk verband hebben met hun naam. Bij Blackfriars wonen echte in het zwart geklede monniken en bij Earl’s Court spreekt daadwerkelijk een oude graaf recht. Soms speelt de Below-variant met de klank van het metrostation: Knightsbridge wordt niet de brug van een ridder, maar de brug van de nacht, die voert over een zee van duistere nachtmerries.
Het spel van fantasie en werkelijkheid komt terug in allerlei gedaanten. Het personage Door beschikt over een gave die past bij het fantasy-genre: ze kan afgesloten deuren openen door de kracht van haar geest. Maar de manier waarop Gaiman deze gave beschrijft ademt psychologisch realisme. Door komt uit een familie van deur-openers. Haar vader leerde haar: ‘All things want to open. (...) All you have to do is let them do what they want.’ En Door gaat zo te werk:
"She put the palm of her right hand on the door, and closed her eyes, let the door tell her where it opened, what it could do, finding those places inside herself that corresponded with the door."
Deze kunst van het deuren openen roept associaties op met allerlei andere kunsten: de kunst van het luisteren, waarbij de ander wordt uitgenodigd zich te openen, of de kunst van het verhalen vertellen, waarbij de schrijver stukjes uit zijn eigen innerlijk transponeert naar dat van personages.
De grens tussen echt en onecht is vaak twijfelachtig, ook waar het de betrouwbaarheid van personages betreft. Wie kunnen Richard en Door als echte vrienden beschouwen? De vrouwelijke bodyguard Hunter is plichtsgetrouw en onverzettelijk, maar ja, haar eigenlijke ambitie is het afslachten van de beruchte Beast of London. De serene Islington is een heuse engel, maar ja, dat was Lucifer ook. De Marquis de Carabas is Door een grote gunst verschuldigd, maar ja, hij is een aartsbedrieger.
Het aartsbedriegersschap van Carabas gaat gepaard met veel vermakelijk sarcasme en is een bron van narratieve spanning. Maar in een paar zinnen geeft Gaiman er toch ook even psychologiche diepte aan:
"Carabas had long since decided that the world, Above or Below, was a place that wished to be deceived, and, to this end, he had named himself from a fairy tale, and created himself – his clothes, his manner, his carriage – as a grand joke."
Hoe fantastisch en surreëel de personages ook zijn, tegelijkertijd zijn het echte mensen met geloofwaardige motieven.
De dialogen zijn net zo geloofwaardig, maar hebben bovendien een friswrange, bijdehandte scherpte die onweerstaanbaar is. Zo is de akelige Mr. Croup niet alleen een gewetenloze moordenaar die samen met zijn handlanger Vandemar de metrogangen onveilig maakt. Hij is ook een liefhebber van buitenissige woorden die kunstig opgesierde, ironische zinnen fabriceert. Aan companion Vandemar is al die verbale brille niet besteed: hij begrijpt zijn collega het hele boek lang verkeerd.
Gelukkig wordt Richard al snel het mysterieuze Below ingezogen: de verzonnen wereld die veel geloofwaardiger is dan het zogenaamd realistische Above. ( )
De jonge effectenhandelaar Richard Mayhew woont nog maar pas in Londen en heeft een verhouding met de mooie, maar koele en burgerlijke Jessica. De jongensachtige, impulsieve Mayhew helpt onderweg naar een belangrijke lunchbespreking een gewond meisje dat Door heet. Dit verandert zijn hele leven, want via Door komt hij in Boven- en Beneden-Londen terecht, waar bizarre moordenaars, de heren Vandemar en Croup, hem naar het leven staan en wezens van allerlei pluimage, onder anderen de boosaardige engel Islington, de vreemdste kuren uithalen. Neil Gaiman is bekend geworden als auteur van de Sandman-serie. Dit boek diende als basis voor de BBC-televisieserie 'Neverwhere'. Gaiman heeft een zeer levendige fantasie en schrijft vaak grappig. Uiteraard is het boek zeer filmisch opgebouwd en heb je het in sneltreinvaart gelezen. Het is zo leuk dat je bijna zou vergeten dat de plot eigenlijk niets voorstelt en het geheel nogal gratuit is. Goede verstrooiing voor niet-veeleisende lezers, die tegen een flinke stoot fantasy kunnen.
Gaiman blends history and legend to fashion a traditional tale of good versus evil, replete with tarnished nobility, violence, wizardry, heroism, betrayal, monsters and even a fallen angel. The result is uneven. His conception of London Below is intriguing, but his characters are too obviously symbolic (Door, for example, possesses the ability to open anything). Also, the plot seems a patchwork quilt of stock fantasy images. Adapted from Gaiman's screenplay for a BBC series, this tale would work better with fewer words and more pictures.
The novel is consistently witty, suspenseful, and hair-raisingly imaginative in its contemporary transpositions of familiar folk and mythic materials (one can read Neverwhere as a postmodernist punk Faerie Queene). Readers who've enjoyed the fantasy work of Tim Powers and William Browning Spencer won't want to miss this one. And, yes, Virginia, there really are alligators in those sewers--and Gaiman makes you believe it.
The millions who know The Sandman, the spectacularly successful graphic novel series Gaiman writes, will have a jump start over other fantasy fans at conjuring the ambience of his London Below, but by no means should those others fail to make the setting's acquaintance. It is an Oz overrun by maniacs and monsters, and it becomes a Shangri-La for Richard. Excellent escapist fare.
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
I have never been to St. John's Wood. I dare not. I should be afraid of the innumerable night of fir trees, afraid to come upon a blood red cup and the beating of the wings of the Eagle. – The Napoleon of Notting Hill, G. K. Chesterton
If ever though gavest hosen or shoon Then every night and all Sit thou down and put them on And Christ receive thy soul
This aye night, this aye night Every night and all Fire and fleet and candlelight And Christ receive thy soul
If ever thou gavest meat or drink Then every night and all The fire shall never make thee shrink And Christ receive thy soul
– The Lyke Wake Dirge (traditional)
Opdracht
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
For Lenny Henry, friend and colleague, who made it happen all the way; and Merrilee Heifetz, friend and agent, who makes everything good.
Eerste woorden
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
The night before he went to London, Richard Mayhew was not enjoying himself.
She had been running for four days now, a harum-scarum tumbling flight through passages and tunnels.
Citaten
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
"It starts with doors."
"You've a good heart," she told him. "Sometimes that's enough to see you safe wherever you go." Then she shook her head. "But mostly, it's not."
There are four simple ways for the observant to tell Mr. Croup and Mr. Vandemar apart: first, Mr. Vandemar is two and a half heads taller than Mr. Croup; secnod, Mr. Croup has eyes of a faded china blue, while Mr. Vandemar's eyes are brown; third, while Mr. Vandemar fashioned the rings he wears on his right hand out of the skulls of four ravens, Mr. Croup has no obvious jewelry; fourth, Mr. Croup likes words, while Mr. Vandemar is always hungry. Also, they look nothing at all alike.
He continued, slowly, by a process of osmosis and white knowledge (which is like white noise, only more useful)...
It was a good place, and a fine city, but there is a price to be paid for all good places, and a price that all good places have to pay.
Richard had noticed that events were cowards: they didn't occur singly, but instead they would run in packs and leap out at him all at once.
Richard began to understand darkness: darkness as something solid and real, so much more than a simple absence of light. He felt it touch his skin, questing, moving, exploring: gliding through his mind. It slipped into his lungs, behind his eyes, into his mouth...
"I have always felt," he said, "that violence was the last refuge of the incompetent, and empty threats the final sanctuary of the terminally inept."
"As old as my tongue," said Hunter, primly, "and a little older than my teeth."
So the day became one of waiting, which was, he knew, a sin: moments were to be experienced; waiting was a sin against both the time that was still to come and the moments one was currently disregarding.
"With cities, as with people, Mister Vandemar," said Mr. Croup, fastidiously, "the condition of the bowels is all-important."
"Have you ever got everything you ever wanted? And then realized it wasn't what you wanted at all?"
"I thought I wanted a nice, normal life. I mean, maybe I am crazy. I mean, maybe. But if this is all there is, then I don't want to be sane. You know?"
Laatste woorden
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
And they walked away together through the hole in the wall, back into the darkness, leaving nothing behind them; not even the doorway.
Selected as one of NPR's Top 100 Science Fiction and Fantasy Books of All Time
The #1New York Timesbestselling author's wildly successful first novel featuring his newNeverwheretale, "How the Marquis Got His Coat Back."
Richard Mayhew is a young man with a good heart and an ordinary life, which is changed forever when he stops to help a girl he finds bleeding on a London sidewalk. His small act of kindness propels him into a world he never dreamed existed. There are people who fall through the cracks, and Richard has become one of them. And he must learn to survive in this city of shadows and darkness, monsters and saints, murderers and angels, if he is ever to return to the London that he knew.
"A fantastic story that is both the stuff of dreams and nightmares" (San Diego Union-Tribune), Neil Gaiman's first solo novel has become a touchstone of urban fantasy, and a perennial favorite of readers everywhere.
Wat betekent het dan dat Richard zelf in Below afdaalt? Is hij eigenlijk dakloos geworden en is het hele Below onderdeel van zijn hallucinatie terwijl hij verward over straat zwerft? De suggestie wordt opgeroepen, vooral in hoofdstuk 12, waar Richard een soort beproeving ondergaat. Hij ziet zichzelf dan als vervuilde, onsamenhangend mompelende zwerver. Maar misschien is juist dit beeld hallucinair en bestaat Below wel degelijk.
Zoals mensen uit de maatschappij kunnen vallen, zo kunnen plaatsen en verschijnselen ‘door de kieren’ vallen van de tijd. Alle straatjes, steegjes, geveltjes, nisjes en koepeltjes die in de loop der eeuwen het veld moesten ruimen in London Above, vinden een plaatsje in London Below. In Below hangt nog steeds de beruchte London Fog – de vieze mix van mist en vervuilingsdampen – die in Above na de 1950s werd uitgebannen. Het personage Door spreekt van ‘little pockets of old time’: ‘There’s a lot of time in London, and it has to go somewhere – it doesn´t all get used up at once.’ (228)
Gaiman bouwt dit motief van de verloren tijd op een grappige manier uit door zijn spel met de Londense metrostations. Die stations hebben vaak namen die naar het verleden verwijzen of lijken te verwijzen, zoals Blackfriars, Knightsbridge en Earl’s Court. In Below transformeren deze metrostations tot plaatsen die een inhoudelijk verband hebben met hun naam. Bij Blackfriars wonen echte in het zwart geklede monniken en bij Earl’s Court spreekt daadwerkelijk een oude graaf recht. Soms speelt de Below-variant met de klank van het metrostation: Knightsbridge wordt niet de brug van een ridder, maar de brug van de nacht, die voert over een zee van duistere nachtmerries.
Het spel van fantasie en werkelijkheid komt terug in allerlei gedaanten. Het personage Door beschikt over een gave die past bij het fantasy-genre: ze kan afgesloten deuren openen door de kracht van haar geest. Maar de manier waarop Gaiman deze gave beschrijft ademt psychologisch realisme. Door komt uit een familie van deur-openers. Haar vader leerde haar: ‘All things want to open. (...) All you have to do is let them do what they want.’ En Door gaat zo te werk:
"She put the palm of her right hand on the door, and closed her eyes, let the door tell her where it opened, what it could do, finding those places inside herself that corresponded with the door."
Deze kunst van het deuren openen roept associaties op met allerlei andere kunsten: de kunst van het luisteren, waarbij de ander wordt uitgenodigd zich te openen, of de kunst van het verhalen vertellen, waarbij de schrijver stukjes uit zijn eigen innerlijk transponeert naar dat van personages.
De grens tussen echt en onecht is vaak twijfelachtig, ook waar het de betrouwbaarheid van personages betreft. Wie kunnen Richard en Door als echte vrienden beschouwen? De vrouwelijke bodyguard Hunter is plichtsgetrouw en onverzettelijk, maar ja, haar eigenlijke ambitie is het afslachten van de beruchte Beast of London. De serene Islington is een heuse engel, maar ja, dat was Lucifer ook. De Marquis de Carabas is Door een grote gunst verschuldigd, maar ja, hij is een aartsbedrieger.
Het aartsbedriegersschap van Carabas gaat gepaard met veel vermakelijk sarcasme en is een bron van narratieve spanning. Maar in een paar zinnen geeft Gaiman er toch ook even psychologiche diepte aan:
"Carabas had long since decided that the world, Above or Below, was a place that wished to be deceived, and, to this end, he had named himself from a fairy tale, and created himself – his clothes, his manner, his carriage – as a grand joke."
Hoe fantastisch en surreëel de personages ook zijn, tegelijkertijd zijn het echte mensen met geloofwaardige motieven.
De dialogen zijn net zo geloofwaardig, maar hebben bovendien een friswrange, bijdehandte scherpte die onweerstaanbaar is. Zo is de akelige Mr. Croup niet alleen een gewetenloze moordenaar die samen met zijn handlanger Vandemar de metrogangen onveilig maakt. Hij is ook een liefhebber van buitenissige woorden die kunstig opgesierde, ironische zinnen fabriceert. Aan companion Vandemar is al die verbale brille niet besteed: hij begrijpt zijn collega het hele boek lang verkeerd.
Toch was ik aanvankelijk helemaal niet gecharmeerd van Neverwhere. De proloog, die Richard toont aan de vooravond van zijn verhuizing naar Londen, ging nog wel. In retrospectief bevatte ze zelfs leuke vooruitwijzingen. Maar in hoofdstuk één moest ik me heenworstelen door beschrijvingen van Richards saaie, oppervlakkige leven vóórdat hij naar Below gaat. Natuurlijk moet die saaie oppervlakkigheid contrasteren met het avontuur van Below, maar ze is wel èrg stereotype neergepend. Bovendien komt het contrast met Below nog niet uit de verf. Ok, Croup en Vandemar hebben al een typerend dialoogje terwijl ze door de ondergrondse gangen struinen. Maar de aandacht wordt daarvan afgeleid door het overtollige personage Ross, dat in de rest van het boek geen enkele rol meer speelt. De tegenstelling tussen Croup en Vandemar wordt vervolgens in vier punten opgesomd. Die explicitering is niet alleen onnodig, maar ook ondoeltreffend, want drie van de vier punten komen in de rest van het verhaal nauwelijks terug.
Gelukkig wordt Richard al snel het mysterieuze Below ingezogen: de verzonnen wereld die veel geloofwaardiger is dan het zogenaamd realistische Above. (