Leuk jeugdboek met een paar traantjes aan het einde. Lekker voor een zonnige middag in de tuin. ( )

Een van de schrijfsels van Neil Gaiman die onder de kinderboeken wordt geschaard.

Ik heb het voor het eerst leren kennen, jaren geleden, via internet, waar Neil Gaiman het hele boek zelf voorlas. Elk hoofdstuk in een andere stad voor weer een nieuw publiek. De klank van zijn stem, zijn Engels accent in combinatie met zijn voorleesmagie bracht zelfs bij tijd en wijle tranen in mijn ogen. Daarom was ik voordat ik het boek nu zelf ging lezen al flink positief bevooroordeeld. Zoiets kan heel gevaarlijk zijn want dan kan het bijna alleen nog tegenvallen.

Maar nee, niets van dat alles. Zelf lezend vind ik het nog even prachtig om de avonturen mee te beleven van de jongen die van baby af aan opgroeit op een kerkhof omringd door doden en andersoortig niet-levenden. Meer over de inhoud zeggen, zou zonde zijn voor de lezers die het nog niet kennen. Echt een boek om zelf helemaal te beleven en je door te laten verrassen.

Dit boek zou ik niet als jeugd- of kinderboek willen omschrijven maar meer als een familieboek. Een verhaal voor alle leeftijden. De gebeurtenissen zijn superspannend en voor iedereen goed te volgen. Hoe ouder je wordt, hoe meer subtiliteiten je zal gaan herkennen waardoor het altijd boeiend blijft.

De tekeningen van Dave McKean spreken mij zeer aan door de eenvoud van het gebruikte materiaal, namelijk Oost-Indische inkt die dan weer in scherpe lijnen, dan weer verwaterd op papier staan. De tekeningen openen de hoofdstukken waarbij de letters van de tekst de bladzijden langzaam in zijn geheel overnemen en op het einde weer door de tekeningen worden verdreven. Mooi gedaan.

Naast de immer weer briljant verrassende verhaallijnen, wil ik ook nog even de lof zingen over Neil Gaiman zijn schrijfstijl. Neem nu de volgende zin: "Silas crouched beside her and cradled Miss Lupescu's head in his hands. There was blood on her face, and some of it was hers." Meer hoef ik toch niet te zeggen. ( )