Philip Pullman

Het laatste deel van de trilogie en ik moet eerlijk zeggen dat het me niet zo greep als de eerste twee delen. Nu weet ik niet zo goed waaraan het ligt. Misschien was het bij elkaar een beetje te veel van het goede en duurde het me iets te lang. Maar dit kan ook door mijn eigen stemming komen en dat wanneer ik dit boek op een ander moment had gelezen, ik dit juist wel het hoogtepunt van deze serie had gevonden. Het is het meest complexe boek en uiteindelijk komt alles uit de hele reeks heel kunstig bij elkaar. En dat is misschien ook wel wat me er aan stoorde, dat het tijdens het lezen zo duidelijk gemaakt is om tot dat hoogtepunt te komen. Daardoor komt het meer uit het hoofd dan uit het hart van de schrijver en dat leest niet zo lekker.

Iets anders dat vreemd aanvoelde was het christendom dat in deze fantasy-reeks verweven is. Voor mij voelde dat misplaatst. Alsof de schrijver op een met van dik hout zaagt men planken manier zijn kijk op het christendom wil geven. Dit onderwerp op zich vind ik verder prima maar in een fantasysetting werkt dit niet voor mij. Het kwam niet heel vaak voor dus ik kon het nog wel hebben maar het haalde me wel telkens even helemaal uit het verhaal zelf. Heel erg jammer want de schrijfstijl van Philip Pullman vind ik zeer aangenaam omdat het heel vertrouwd aanvoelt. Toch jammer om na twee hele interessante delen dan nu na het afsluitende deel teleurgesteld achter te blijven.… (meer)

Het zijn van een tweede deel van een trilogie kan nog wel eens ondankbaar zijn omdat het slechts dient om dat wat in het eerste deel is ingezet zo verder te brengen dat het derde deel spetterend kan afsluiten. Daarmee is het boek op zichzelf eigenlijk niets.
Door er in The Subtle Knife twee gehele nieuwe werelden bij te halen met daarin belangrijke nieuwe personages heeft dit tweede deel van deze trilogie helemaal geen last van dit tweededeelcomplex. Het kan zelfs als een boek op zichzelf gelezen worden, al ben je als lezer dan nog wel nieuwsgierig wat er verder allemaal kan gaan gebeuren.

Charmant vind ik de symbolen die in de zijlijn van elke bladzijden staan gedrukt en waaraan je kunt zien in welke wereld je bent. Op zich is de tekst duidelijk genoeg en zijn de omstandigheden voldoende verschillend per wereld waardoor je je als lezer niet snel zal vergissen in welke wereld je bent. Toch vind ik deze symbolen wel bijdragen aan de benadrukking dat het niet om slechts een enkele wereld gaat. En dat in elke wereld er andere regels gelden.

Van Philip Pullman heb ik nog niet eerder iets gelezen dan nu deze twee boeken van deze trilogie en daardoor weet ik nog niet precies wat ik kan verwachten. Zoals bijvoorbeeld hoe ver hij gaat met het in leven laten van hoofdpersonen. Sinds George R.R. Martin is niemand zijn leven meer zeker maar die was eind jaren negentig nog niet zo populair als nu dus met Philip Pullman is het voor mij nog ontdekken. En ik kan zeggen dat ik in dit deel behoorlijk verrast ben door een bepaalde gebeurtenis omdat ik niet had gedacht na de hele opbouw van een bepaalde verhaallijn dat dit ging gebeuren. Aangenaam verrast zelfs kan ik wel zeggen.

Door in dit deel ook daadwerkelijk onze eigen wereld te betrekken, heeft het dit verhaal ook dichter bij mijn eigen werkelijkheid getrokken. Dit vind ik het nog spannender maken want dat maakt het eenvoudiger te bedenken dat daadwerkelijk we van de ene naar een andere wereld kunnen overstappen.

Een aspect blijft nog steeds wonderlijk en dat is in alle magische context er net zoals in het eerste deel, kort wordt teruggegrepen op verhalen uit onze Bijbel. Magie en Christendom bijten elkaar nog wel eens in onze eigen werkelijkheid. Daarom word ik uit het verhaal gehaald op het moment dat er opeens zo duidelijk naar de Bijbel wordt verwezen.
Eens zien hoe hiermee omgegaan wordt in het derde deel.… (meer)