Alice Munro (1931–2024)

Verhalen die een uitgeknipte tijdspanne in het leven van vrouwen tot leven brengen, je bent erbij. Vaak vertelt de ik-persoon ook over het verleden, zijn er anekdotes. Je leest over de situatie,kleine gebeurtenissen, verhoudingen, interacties en gedachtes van de verteller. Bij het lezen van het eerste verhaal snapte ik niet waarom het goed was. (nu herinner ik me dat ik dat eerste verhaal nog niet heb uitgelezen..) . Ik kwam erin door als tweede aan het kortste verhaal te beginnen, toen was ik 'door'. Het zijn Ingedikte versies van boeken. Altijd vanuit het vrouwelijk perspectief met als thuisbasis Canada. Hecht je niet aan de personages want voor je het weet houdt het verhaal ineens op. Het ene verhaal sprak me meer aan dan het andere. De omstandigheden en type karakters verschillen van verhaal tot verhaal, wat een overeenkomst zou zijn weet ik nu niet. Dat verhaal dat speelt in het verzorgingstehuis - twee bevriende dames die door een man met die CVA heeft gehad uit elkaar drijven en later door dezelfde man weer bij elkaar komen - vond ik het sterkst. Clichés als "rake beschrijvingen, geen woord teveel" zijn steeds van toepassing. Veel 'show don't tell' en regelmatig ook tell.
De titel komt uit het laatste verhaal: Het zijn de eerst ontdekte manen die haar oude vader nog weet te noemen voordat hij een hartoperatie ondergaat nadat zijn dochter , om even rustig te worden, een film over het ons zonnestelsel heeft gezien.

[ A. Munroe won de: Man Booker International Prize in 2009 en de Nobel Prijs in 2013]
Wat kwaliteit betreft zou deze verhalenbundel vijf sterren moeten krijgen, maar omdat niet alle verhalen míj aanspreken waardeer ik het met vier.

- Alice Munroe ben ik op het spoor gekomen door een opmerking van Elke Geurts, Dank! -… (meer)

Als je deze kortverhalen oppervlakkig leest, dan lijken ze bijna over niks te gaan. Dat ligt vooral aan de onderkoelde stijl van Munro: beschrijvend en registrerend zonder veel stilistische effecten, helemaal niet spectaculair, integendeel. Maar dat lijkt bewust bedoeld om maximaal het omgekeerde effect te krijgen: pas na een tijdje krijg je door welk een enorme innerlijke (en soms uiterlijke) drama’s zich afspelen in en rond de bijna altijd vrouwelijke protagonisten. In de meeste kortverhalen zien we een vrij passief, lijdzaam hoofdpersonage, dat vooral ondergaat en duldt, maar daarom zelf niet altijd onschuldig is: een vrouw die per sé haar man blijft bezoeken, ook al heeft die in een vlaag van waanzin hun drie kinderen vermoord; of een terminale vrouw die wordt belaagd door een jonge crimineel en hem bekent dat ze zelf haar man heeft omgebracht met gif, enz. De meeste verhalen zadelen de lezer met een ongemakkelijk gevoel op, alsof Munro wil zeggen: “ja ik weet het, het leven is gecompliceerd, niks is simpel, ook al lijkt het zo, maar we moeten het er mee doen”. Dus hoed af voor deze schrijfster. De beste verhalen voor mij waren: “Diepe holen” (ik heb zelden zo’n creepy gevoel gekregen bij een verhaal) en “tussen vrouwen” (dat eerst nogal verward overkomt, maar zeer vernuftig gecomponeerd is); de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat enkele andere verhalen (zoals het titelverhaal aan het eind) niet echt aansloegen.… (meer)