Ik ben zelden zo in de ban geweest van een verhaal. De laatste 100 bladzijden heb ik bijna in 1 ruk uitgelezen, zozeer wilde ik weten hoe het afliep. Dat wil toch wel iets zeggen over de spanningsopbouw. Nochtans is dit boek helemaal geen gemakkelijke lectuur. Het speelt zich af in 2 tijdlagen: onder literatuurwetenschappers van vandaag (of beter: eind jaren ’80) die allemaal geobsedeerd zijn door de Victoriaanse literatuur, en onder enkele (fictieve) Victoriaanse dichters zelve, in het midden van de 19de eeuw dus. Byatt heeft een echte krachttoer gedaan in het reconstrueren van die Victoriaanse tijdsgeest: het boek bevat ettelijke, lange gedichten en verhalen in de Victoriaanse stijl. Knap, maar tegelijk erg lastig, want die stijl is erg precieus, vol mythologische verwijzingen, en dat maakt de lectuur best veeleisend.
De stuwende kracht achter het verhaal is de spannende zoektocht naar de precieze toedracht van de geheime relatie tussen de wereldberoemde dichter Randolph Henri Ash en de wat schimmiger Christabel LaMotte (allebei dus fictieve figuren, maar zowel hun leven als hun schrijfsels zijn tot in detail uitgewerkt); de resultaten van die zoektocht blijken – tot onthutsing van de literatuurwetenschappers – tot een compleet andere kijk op die figuren en hun kunst te leiden; en laten we maar eerlijk zijn: het is een prachtig – zij het schrijnend afgelopen – romantisch verhaal. Maar onder die queeste zit een grondig uitgewerkte postmodernistische laag, vol bespiegelingen over de band tussen taal en werkelijkheid en vooral ook over de band tussen geschiedvorsing en wat er echt gebeurd is (of kan zijn). Een interessante en zeker zo belangrijke neventhematiek is die van het feminisme, toen en nu, want zowel over het problematische vrouw-zijn van Christabel LaMotte als dat van de vrouwelijke figuren in de hedendaagse wereld valt behoorlijk wat te zeggen . En tenslotte valt er ook behoorlijk wat te gniffelen over de passie van de literatuurwetenschappers en hun onorthodoxe methoden om elkaar de loef af te steken. Om maar te zeggen dat dit een behoorlijk “rijk” boek is. ( )

I loved the story of Roland and Maud and there chase for evidence, but it took me a while to "get in" and read on. The many storylines and different styles made it difficult. A few times I was tempted to skip some chapters with one long poem, because I wanted to know what happened with the protagonists. I am happy I didn't though, I would have missed important aspects of the "other" main storyline. ( )

Wat een verschrikkelijke draak van een boek. Het gebeurt maar zelden dat ik een boek niet uitlees maar hier heb ik het even voor pagina 200 opgegeven omdat de briefwisseling tussen meneer Ash en mevrouw Lamotte me niet meer bij de les kon houden.
Er zijn mensen die me vertellen dat het boek daarna nog wel bijtrekt maar ik heb er geen zin meer in. Een boek dat me 200 bladzijden lang mateloos heeft geïrriteerd verdient dat ook niet. ( )

Post-modern, negentiende eeuws liefdesverhaal. Ironische kijk op de moderne literatuurwetenschap en een ontknoping als in een detective. ( )