Alan Moore (1) (1953–)

Dit derde deel van Providence wat tevens de afsluiter is van het verhaal heeft mij weer doen duizelen. Telkens is het de vraag wat werkelijkheid is, wat de verbeelding van een persoon, wat een droom, wat een verzinsel van de schrijver van het boek.

Het is gebaseerd op het werk van H.P. Lovecraft, een Amerikaanse fantasy en horrorschrijver die zijn verhalen nogal eens in een science fiction omgeving neerzet. Een schrijver die in zijn tijd, begin 20ste eeuw, vrij onbekend is gebleven maar veel bekende schrijvers van nu in hetzelfde genre sterk heeft geïnspireerd. Ik heb H.P. Lovecraft dan nu ook zeker op mijn graag-nog-eens-wat-van-willen-lezen-lijstje gezet.

Naast de briljante schrijfstijl van Alan Moore is het ook het vakmanschap van de tekenaar Jacen Burrows die dit boek zo aantrekkelijk maakt om mee te beleven. De architectuur in de steden en dorpen rijzen voor je ogen op en geven al gelijk een unheimisch gevoel. De personen hebben iets vlaks maar dat draagt juist bij aan de sfeer en uiteindelijk zijn ze allemaal voor mij gaan leven.

De grote lappen handgeschreven tekst tussen de hoofdstukken door wisten mij ook telkens weer te grijpen doordat het een verdieping was van wat ik net in stripvorm gelezen had en wat de hoofdpersoon dacht dat hem nog te wachten stond.
Kortom weer een en al genieten.

Kan Alan Moore eigenlijk wel iets maken dat niet geniaal is?… (meer)

Wat een enorme opluchting toen ik enkele weken geleden het bericht kreeg dat dit tweede deel uit een reeks van drie, weer verkrijgbaar was. Ik had enorm genoten van deel 1 en deel 3 had ik ook al in huis maar van deel 2 leek er wel geen exemplaar meer te verkrijgen te zijn of alleen voor bizarre prijzen. Nu had ik toch mooi dit tweede deel in handen.

En geen enkele spijt dat ik op dit deel ben blijven jagen want in het eerste deel werd ik als lezer al in een zinsbegoochelende wereld gebracht, in dit tweede deel is dat niet veel minder. Het verhaal schijnt gebaseerd te zijn op verhalen van H.P. Lovecraft, een schrijver van begin 20ste eeuw die bizarre fictie en bizarre horror schreef. Ik heb nooit iets van hem gelezen maar er wordt wel vaak naar hem gerefereerd door auteurs in dit genre. Misschien toch eens kijken of ik een boek van hem te pakken kan krijgen.

Nu is Alan Moore ook wel een auteur van het bizarre en van de horror die je hele wereld op zijn kop kan laten staan dus dat dit verhaal in die zin goed uitpakt, is eigenlijk geen verrassing. Wat ik me wel begon af te vragen was wat mij nu zo aanspreekt in dit genre. In dit verhaal is het steeds behoorlijk onduidelijk wat nu werkelijkheid is en wat niet. Er wordt verwezen naar Freud en Jung. Er lijkt een droomwereld te bestaan waarin wezens leven die onze werkelijkheid naar zich toe willen trekken. En deze wezens zijn nooit lieflijk maar altijd angstaanjagend. Wij willen als mensen graag controle over onze omgeving hebben maar hebben dit amper over onze eigen gedachten en dromen. Misschien is het uitdrukken in fantastische tekeningen van onze angsten juist wat het aantrekkelijk maakt. Dat het daarmee lijkt alsof we het toch nog een beetje in de hand hebben want we kunnen immers het boek dichtslaan als het ons te gortig wordt.

Het sterke van deze serie zit hem ook in het eerste vertellen van gebeurtenissen door middel van tekeningen met tekstballonnetjes en vervolgens meerdere bladzijden met handgeschreven tekst waarin het dagboek en dus gedachten van de hoofdpersoon wordt weergegeven. Hierdoor zit er herhaling in wat er gebeurd is maar ook de reflectie van de hoofdpersoon hierop waardoor het soms net een andere invalshoek krijgt en het verhaal wordt verdiept. Ook viel voor mij een enkele keer een puzzelstukje op zijn plaats bij het lezen van de dagboekfragmenten en snapte ik toen pas wat er gebeurd was.

Ik ben heel erg benieuwd wat er in deel 3 nog te gebeuren staat en of er uitsluitsel gegeven gaat worden over wat nu echt is, wat door hallucinatie opwekkende middelen is beleefd en wat voor andere verklaringen er nog komen voor alle zinsbegoochelingen die de lezer is voorgeschoteld.… (meer)

Alan Moore heeft mij nog nooit teleurgesteld. Het is bijna angstaanjagend wanneer ik een nieuw boek van hem oppak want wie weet is dit het boek dat mijn opperste bewondering voor deze auteur aan gruzelementen gaat helpen. Maar nee. Ook bij deze graphic novel is dat weer niet gebeurd.

Providence speelt zich af in het begin van de twintigste eeuw in wat op Amerika lijkt te zijn. Alle omgang tussen de hoofdpersoon en anderen voelt ongemakkelijk. Het is dan ook gebaseerd op de ideeën van HP Lovecraft. Samen met de kriebel die voortdurend onder je huid kruipt bij het lezen van Alan Moore zijn werk, kan het niet anders dan dat het boek mij achterlaat met een onaangenaam gevoel. Je kunt je dan afvragen waarom ik mijzelf dit aandoe. Het is het verhaal dat zo intrigeert dat ik dit onaangename gevoel voor lief neemt.

De tekeningen van Jacen Burrows zijn aan de ene kant klassiek wat beeldverhalen betreft. Het zijn de uitgesproken gezichten die het bijzonder maken. Deze fascineren en maakte dat ik bijna niet heel goed durfde te kijken naar de soms wel erge mismaaktheid.

De tekeningen worden afgewisseld met handgeschreven dagboekfragmenten van de hoofdpersoon en fragmenten uit boeken waarnaar gerefereerd wordt. Het maakt het verhaal nog meer levensecht.

Het pijnlijke is nu alleen dat dit deel een van drie delen is en ik deel drie wel op de kop heb weten te tikken maar dat deel twee nergens meer te krijgen lijkt te zijn. Ik blijf nog doorzoeken maar ik had niet gedacht dat ze zoiets moois als dit wat nog maar twee jaar oud is nu al niet meer uitbrengen. Superirritant.… (meer)

In dit boek wordt de poëtische tekst van Alan Moore over homoseksualiteit door de eeuwen heen afgewisseld met kunstzinnige foto's gemaakt door Jośe Villarrubia. In de inleiding vertelt David Drake de aanleiding voor deze uitgave namelijk na deze tekst in theatrale vorm te hebben uitgedragen, wilden David Drake en Jośe Villarrubia deze tekst een meer eeuwigheidswaarde meegeven en hoe beter dan in boekvorm. Alan Moore vond het prima en heeft zich er verder niet mee bemoeit.

De inhoud van de tekst vond ik op zich al interessant genoeg maar door deze opsomming door Alan Moore voorgelegd te krijgen, wordt het gelijk intens en is er geen ontkomen aan dat het hier over liefde gaat, echte liefde. Het lijkt wel alsof Alan Moore alles doorleeft kan krijgen.

Er zitten behoorlijk wat verwijzingen in naar dichters en denkers uit de geschiedenis en ik heb dan ook heel wat op internet op zitten zoeken om alle zinnen te kunnen volgen. Dit leverde mij een lachsalvo op nadat ik het uit had en bij de bijlagen kwam waarin onder andere al deze figuren uit de geschiedenis toegelicht worden. Toch vond ik het opzoeken op internet geen verloren tijd want daardoor was ik langzamer door de tekst gegaan en kon het beter tot me doordringen.

De foto's zijn een mooie omlijsting van de tekst. Het ene beeld spreekt mij meer aan dan het andere maar alles heeft zijn weerslag op de woorden die daarvoor geschreven zijn. Dit geeft de beleving van de tekst ook nog eens een keer extra diepte mee.

O ja, nog even terug naar Alan Moore. Nu wij zo gewend zijn aan internet is het bijna onbegrijpelijk dat Alan Moore al deze kennis heeft weten te vergaren uit boeken. Ik kan me bijna niet meer voorstellen hoe dat geweest moet zijn.… (meer)