De Tijgerkat is de enige roman van Giuseppi Tomasi di Lampedusa, maar wel eentje die een (crisis)manager zich ter harte moet nemen. Vooral voor die crises die langzaamaan een omwenteling veroorzaken en systemen opschudden. Maar toch ook voor de snelle varianten. Dan heet de stelling van de Tijgerkat opeens het Rode Koningin effect. Lees hier verder: https://www.rizoomes.nl/filosofie/prins-tijgerkat-en-de-rode-koningin/ ( )

Ik las Il Gattopardo al eerder in een Nederlandstalige versie maar heb mij nu gezet aan de oorspronkelijke Italiaanse versie. In beide gevallen is dit één van de mooiste boeken ooit zowel wat betreft vorm als inhoud. Op magistrale wijze schildert Tomasi di Lampedusa landschappen, personen, en veranderende tijden. Ik kan enkel bevestigen wat anderen hier op LT al uitvoeriger hebben beschreven. Een meesterwerk dus. ( )

Een mooi geschreven roman waarin zowel 'de mens' als de historische gebeurtenissen adequaat vertolkt worden. Alhoewel niet alle hoofdstukken perfect op elkaar aansluiten, is het geheel toch de moeite waard. ( )

Ik heb enorm veel genoegen beleefd aan de lectuur van dit boek. Het eerste hoofdstuk is niet helemaal representatief, want blijkbaar postuum gecomponeerd uit nagelaten materiaal (door Giorgio Bassani nota bene). Maar daarna ontwikkelt de Tijgerkat zich tot een heerlijke 19de eeuwe societyroman vol psychologie, landschapstekening en sociaal realisme. Je krijgt niet alleen een prachtige innerlijke en uiterlijke tekening van Sicilië en de Sicilianen, het is ook een studie in politieke verschuivingen en hoe mensen daarmee omgaan. Tenslotte is het een heel empathisch portret van Don Fabrizio en zijn aristocratisch geslacht dat moet wijken voor de moderne, kortzichtige burgerij. Ook de film van Visconti met Burt Lancaster (1963) blijft imponerend! ( )

Fragment:
Hij ging de binnentrap op, liep door de salons met de gobelins, door de blauwe en door de gele, de jaloezieën filterden het licht, in zijn studeerkamer hoorde hij het zachte tikken van de pendule van Boulle. 'Qat een rust, mijn God, wat een rust!' Hij ging het badkamertje binnen: het was klein, witgekalkt, met een vloer van ruwe tegels en in het midden een opening voor heet afvloeien van het water. De badkuip was een soort enorme ovalen trof, van gelakt ijzer, geel van buiten en grijs van binnen, die men met moeite op vier stevige poten had geplaatst. Aan een spijker in de muur hing een badmantel, op een van de touwstoelen lag het schone linnengoed en op een andere een kledingsstuk met de kreukels van de koffer er nog in. Naast het bad lag een groot stuk roze zeep, een borstel, een dichtgeknoopte zakdoek met zemelen, die natgemaakt, een geurige melk zouden afscheiden, een enorme spons, een van die die de administrateur van Sahia hem altijd zond. Door het onbedekte raam scheen de zon fel naar binnen. Don Fabrizio riep: twee bedienden kwamen binnen, die ieder een paar overlopende emmers droegen, een met koud en een met kokend water. p.63
Toen de jagers op de top van de berg kwamen,kwam tussen de tamarisken en de zeldzame kurkeiken het aspekt van het werkelijke Sicilië weer te voorshijn, waarmee vergelken barokke steden en sinaasappelboomgaarden slechts waardeloze prullen zijn: de aanblik van een golvende, zich tot in het oneindige, rug na rug, uitstrekkende dorheid, troosteloos en irrationeel, waarvan de geest de hoofdlijnen niet kon vasthouden, ontwerpen als zij zijn in een moment van waarzin van de schepping: een zee die ineens versteend was op het moment dat een verandering van wind de golven had opgezweept. Donnafugata verborg zich, heel klein lijkend in een naamloze plooiing van het terrein en men zag er geen levende ziel: magere rijen wijnstokken was het enige waaraan men zien kon, dat hier mensen waren geweest. Achter de heuvels aan één kant de indigoblauwe vlek van de zee, nog harder en onvruchtbaarder dan de aarde. De zachte wind streek langs alles heen, vermengde de lucht van mest, salvia's, krengen, hij wiste uit, wierp allesweg, herstelde elk ding in zijn onverschillig voorbijsnellen, droogde de bloedruppels, het enige dat van het konijn over was, en veel verder ging hij bij de haarbos van Garibaldi schullden en nog veel verder joeg hij stofregen in de ogen van Napolitaanse soldaten. p 97-98 ( )