Klik op een omslag om naar Google Boeken te gaan.
Bezig met laden... The Leopard (revised) (Vintage Classics) (origineel 1959; editie 2007)door Giuseppe Di Lampedusa
Informatie over het werkDe tijgerkat door Giuseppe Tomasi di Lampedusa (1959)
» 50 meer Historical Fiction (24) Favourite Books (178) 501 Must-Read Books (108) Best family sagas (17) Short and Sweet (33) 1950s (48) Best Family Stories (58) Books Read in 2022 (326) 1,001 BYMRBYD Concensus (171) Books Read in 2016 (983) Top Five Books of 2022 (217) War Literature (37) A Novel Cure (231) Books Read in 2019 (1,865) Folio Society (511) Penguin Random House (36) Five star books (1,128) Elegant Prose (48) SHOULD Read Books! (128) First Novels (158) E's Reader (11) Same Title (51) Tagged 19th Century (53) Franklit (23) Bezig met laden...
Meld je aan bij LibraryThing om erachter te komen of je dit boek goed zult vinden.
De Tijgerkat is de enige roman van Giuseppi Tomasi di Lampedusa, maar wel eentje die een (crisis)manager zich ter harte moet nemen. Vooral voor die crises die langzaamaan een omwenteling veroorzaken en systemen opschudden. Maar toch ook voor de snelle varianten. Dan heet de stelling van de Tijgerkat opeens het Rode Koningin effect. Lees hier verder: https://www.rizoomes.nl/filosofie/prins-tijgerkat-en-de-rode-koningin/ ( ) Ik las Il Gattopardo al eerder in een Nederlandstalige versie maar heb mij nu gezet aan de oorspronkelijke Italiaanse versie. In beide gevallen is dit één van de mooiste boeken ooit zowel wat betreft vorm als inhoud. Op magistrale wijze schildert Tomasi di Lampedusa landschappen, personen, en veranderende tijden. Ik kan enkel bevestigen wat anderen hier op LT al uitvoeriger hebben beschreven. Een meesterwerk dus. Ik heb enorm veel genoegen beleefd aan de lectuur van dit boek. Het eerste hoofdstuk is niet helemaal representatief, want blijkbaar postuum gecomponeerd uit nagelaten materiaal (door Giorgio Bassani nota bene). Maar daarna ontwikkelt de Tijgerkat zich tot een heerlijke 19de eeuwe societyroman vol psychologie, landschapstekening en sociaal realisme. Je krijgt niet alleen een prachtige innerlijke en uiterlijke tekening van Sicilië en de Sicilianen, het is ook een studie in politieke verschuivingen en hoe mensen daarmee omgaan. Tenslotte is het een heel empathisch portret van Don Fabrizio en zijn aristocratisch geslacht dat moet wijken voor de moderne, kortzichtige burgerij. Ook de film van Visconti met Burt Lancaster (1963) blijft imponerend! Fragment: Hij ging de binnentrap op, liep door de salons met de gobelins, door de blauwe en door de gele, de jaloezieën filterden het licht, in zijn studeerkamer hoorde hij het zachte tikken van de pendule van Boulle. 'Qat een rust, mijn God, wat een rust!' Hij ging het badkamertje binnen: het was klein, witgekalkt, met een vloer van ruwe tegels en in het midden een opening voor heet afvloeien van het water. De badkuip was een soort enorme ovalen trof, van gelakt ijzer, geel van buiten en grijs van binnen, die men met moeite op vier stevige poten had geplaatst. Aan een spijker in de muur hing een badmantel, op een van de touwstoelen lag het schone linnengoed en op een andere een kledingsstuk met de kreukels van de koffer er nog in. Naast het bad lag een groot stuk roze zeep, een borstel, een dichtgeknoopte zakdoek met zemelen, die natgemaakt, een geurige melk zouden afscheiden, een enorme spons, een van die die de administrateur van Sahia hem altijd zond. Door het onbedekte raam scheen de zon fel naar binnen. Don Fabrizio riep: twee bedienden kwamen binnen, die ieder een paar overlopende emmers droegen, een met koud en een met kokend water. p.63 Toen de jagers op de top van de berg kwamen,kwam tussen de tamarisken en de zeldzame kurkeiken het aspekt van het werkelijke Sicilië weer te voorshijn, waarmee vergelken barokke steden en sinaasappelboomgaarden slechts waardeloze prullen zijn: de aanblik van een golvende, zich tot in het oneindige, rug na rug, uitstrekkende dorheid, troosteloos en irrationeel, waarvan de geest de hoofdlijnen niet kon vasthouden, ontwerpen als zij zijn in een moment van waarzin van de schepping: een zee die ineens versteend was op het moment dat een verandering van wind de golven had opgezweept. Donnafugata verborg zich, heel klein lijkend in een naamloze plooiing van het terrein en men zag er geen levende ziel: magere rijen wijnstokken was het enige waaraan men zien kon, dat hier mensen waren geweest. Achter de heuvels aan één kant de indigoblauwe vlek van de zee, nog harder en onvruchtbaarder dan de aarde. De zachte wind streek langs alles heen, vermengde de lucht van mest, salvia's, krengen, hij wiste uit, wierp allesweg, herstelde elk ding in zijn onverschillig voorbijsnellen, droogde de bloedruppels, het enige dat van het konijn over was, en veel verder ging hij bij de haarbos van Garibaldi schullden en nog veel verder joeg hij stofregen in de ogen van Napolitaanse soldaten. p 97-98
35 livres cultes à lire au moins une fois dans sa vie Quels sont les romans qu'il faut avoir lu absolument ? Un livre culte qui transcende, fait réfléchir, frissonner, rire ou pleurer… La littérature est indéniablement créatrice d’émotions. Si vous êtes adeptes des classiques, ces titres devraient vous plaire. De temps en temps, il n'y a vraiment rien de mieux que de se poser devant un bon bouquin, et d'oublier un instant le monde réel. Mais si vous êtes une grosse lectrice ou un gros lecteur, et que vous avez épuisé le stock de votre bibliothèque personnelle, laissez-vous tenter par ces quelques classiques de la littérature. What makes The Leopard an immortal book is that it kisses perfection full on the mouth. Its major theme – the workings of mortality – is explored with an intelligence and poignancy rarely equalled and never, to my knowledge, surpassed. It is not a historical novel. It is a novel which happens to take place in history. Only once does a historical character intrude - King Bomba - and he is rapidly reduced to domestic proportions... I first read this noble book in Italian, but my knowledge of the language is too slight to enable me to judge Mr Archibald Colquhoun’s translation. It does not flow and glow like the original — how should it? — but it is sensitive and scholarly. Il Gattopardo is not like a nineteenth-century novel. It goes by much more quickly than the film and is told with an ironic tone that in the film is entirely lacking. Lampedusa’s writing is full of witty phrase and color. It belongs to the end of the century of Huysmans and D’Annunzio, both of whom, although their subjects are so different from one another, it manages to suggest at moments. There are also little patches of Proust. The rich pasta served at the family dinner and the festive refreshments at the ball are described with a splendor of language which is rarely expended on food but which is in keeping with all the rest of Lampedusa’s half-nostalgic, half-humorous picture of a declining but still feudal princely family in Sicily in the sixties of the last century. While you are reading The Leopard, and particularly while you are rereading it, you are likely to feel that it is one of the greatest novels ever written. If this sense fades as you move away from the book, it is only because one's memory cannot fully retain the pungent artfulness of Lampedusa's brilliant sentences. The Leopard is a true novel: It has a fully formed central character, a narrative thrust that keeps you reading, even a historical grounding in the events surrounding Garibaldi's landing in Sicily and the creation of modern Italy. But unless you treat it essentially as a poem—unless you memorize its sentences as if they were lines by Keats, Hopkins, or Eliot (all of them, incidentally, poets whom Lampedusa adored)—the novel's power will dissipate with eerie rapidity the minute you finish reading. It is as ephemeral as the state of mind it chronicles, which is, in turn, part of a vanishing civilization, and no amount of nostalgic remembrance or effortful evocation will do it justice... When Bassani contacted the widowed Principessa of Lampedusa to see if there were any more bits of the novel available, she offered him only the chapter about a ball. ("A ball is always a good thing," Bassani agreed—and how would Visconti ever have made his movie without it?) It was not until Bassani's subsequent visit to Palermo, made specifically to ferret out any other missing pieces, that he obtained from Lanza Tomasi the full manuscript, including the chapter about the priest. Licy never did feel happy about the publication of that chapter: Apparently, Lampedusa had expressed last-minute doubts about it. But it is impossible to imagine the finished book without it, and one is grateful to Bassani for his vigorous intervention. Like so much else in the history of this novel, this story seems to demonstrate that only a nearly random process could have yielded such perfection as its endpoint. Onderdeel van de uitgeversreeks(en)Ajalooline romaan (10. raamat) Arion Press (102) — 22 meer Is opgenomen inHeeft de bewerkingIs verkort inHeeft een naslagwerk/handboekBestudeerd inHeeft een supplementHeeft als studiegids voor studentenPrijzenOnderscheidingenErelijsten
Classic Literature.
Fiction.
Literature.
Historical Fiction.
A classic of modern fiction. Set in the 1860s, THE LEOPARD is the spellbinding story of a decadent, dying Sicilian aristocracy threatened by the approaching forces of democracy and revolution. Geen bibliotheekbeschrijvingen gevonden. |
Actuele discussiesGeenPopulaire omslagen
Google Books — Bezig met laden... GenresDewey Decimale Classificatie (DDC)853.914Literature Italian and related languages Italian fiction 1900- 20th Century 1945-1999LC-classificatieWaarderingGemiddelde:
Ben jij dit?Word een LibraryThing Auteur. |