Een vrouw verlaat haar gezin en gaat in vrije liefde met haar minnaar leven, maar blijkt niet opgewassen tegen de spanningen

KIJK: http://trijntjeblog.blogspot.com/2020/03/onder-de-kastanjeboom.html ( )

Het was Lalagè (https://lalageleest.nl/2018/08/05/wij-lezen-anna-karenina/) die mijn belangstelling voor de Russische literatuur opnieuw aanwakkerde door voor te stellen Anna Karenina gezamenlijk te lezen. Daarvoor heb ik eerst wat rondgekeken welke vertalingen er zijn en besloot voor de allernieuwste te gaan namelijk die door Hans Boland.

Dit blijkt een vertaling die het lezen van deze oorspronkelijk Russische tekst aanzienlijk vergemakkelijkt. Ergens vind ik het wel jammer dat deze vertaler er voor gekozen heeft niet alle verschillende koosnaampjes voor de personages te gebruiken en het bij zeer herkenbare namen te houden. Ik vind al die namen altijd wel zo zijn eigen charme hebben. En met welke naam je iemand aanspreekt zegt ook heel veel over wat iemand voor je betekent. Maar verder leest deze vertaling heerlijk weg zonder dat ik het idee heb dat er veel van de Russische sfeer verloren gaat.

En dan de inhoud zelf. Ik heb enorm genoten van de vele verschillende personages die zonder enige moeite uit elkaar te houden waren. Al die dagelijkse zorgen, overwegingen op sociaal en politiek gebied en natuurlijk de liefde. Ieder leeft zo vanuit zijn eigen motieven en Tolstoi heeft dat in mijn ogen zo empathisch beschreven dat ik voor iedereen wel sympathie dan wel op zijn minst begrip kan opbrengen.
De afwisseling van romantische gebeurtenissen met meer politieke of levensbeschouwelijke uitweidingen maakt het voor mij een compleet boek. Juist ook omdat het geschreven is eind 19de eeuw, in een tijd van de afschaffing van de lijfeigenen in Rusland, werd mijn nieuwsgierigheid geprikkeld met hoe dat dan geweest zal zijn. Een authentiek kijkje in het verleden met bijvoorbeeld discussies over of het wat opbrengt wanneer de armen onderwijs krijgen. Een discussie die nu niet meer kan bestaan.

Waar ik me nog wel over verwonder is waarom dit boek Anna Karenina heet. In mijn ogen is zij slechts een van de spelers van het hele gebeuren dat leven in de hogere klassen in Rusland heet. Wat dat betreft had het ook een veel algemenere titel kunnen krijgen zoals een van zijn andere beroemde boeken, Oorlog en Vrede.

Met ongelooflijk veel plezier heb ik dit boek gelezen en wil Lalagè dan ook zeer hartelijk danken voor haar initiatief om dit gezamenlijk te doen. En ik sluit zeker niet uit dat ik dit boek in de toekomst nog wel eens ga herlezen. ( )

Wat kun je nog zeggen over een monumentaal ultracanoniek boek, dat ik nu pas voor het eerst las, in de geweldige vertaling van Hans Boland. Dat Tolstoj geen enkel verhaal kon verzinnen vind ik oninteressant en het lijkt me ook onwaar. Maar het unieke is vooral de manier waarop hij in ieders ziel kijkt en mensen zo ongelofelijk herkenbaar laat praten, voelen, denken, doen en dat zo beschrijft dat je meer en meer wilt lezen. Dat gezegd zijnde, had ik soms ook genoeg van dit boek: de laatste 200 bladzijden hadden er wel uit gemogen van mij, en het gedeelte na de dood van Anna helemaal. En het komt niet alleen door de tijd en cultuur die overbrugd moeten worden dat veel bespiegelingen over landleven en de bijzondere roeping van de russische boer soms irritant zijn. ( )

'Ik heb een aangetrouwde neef, een vice-admiraal b.d., die nooit romans leest. Hij zegt: wat heb je aan een relaas over gebeurtenissen die nooit hebben plaatsgevonden? Hoewel ik zelf wél graag romans en verhalen lees, kan ik die neef niet helemaal ongelijk geven: het is inderdaad een vreemde neiging, dat willen lezen over dingen die niet echt gebeurd zijn. Het eigenaardige is, dat die neef voor één roman een uitzondering maakt. Dat is de roman Anna Karenina. Daarin worden de dingen zo beschreven dat je niet merkt dat het niet echt is. En inderdaad: Tolstoj weet in dat boek misschien nog meer dan in zijn andere boeken een ongelooflijk gevoel van 'realiteit' op te roepen. Zoals je bij een ouverture van Rossini het gevoel hebt dat je in de schouwburg zit en ieder ogenblik het doek op kan gaan, zo heb je ook een gevoel van lijfelijke aanwezigheid als Stiva Oblonski 's morgens aan zijn ontbijt een vers gedrukte liberale krant opent, als Vronski dat paard doodrijdt en als Anna in het donker voelt hoe haar eigen ogen schitteren.' (Karel van het Reve) ( )

De roman Leo Tolstoy's over de tragische liefde van een getrouwde vrouw Anna Karenina. Heel lange werk. ( )