Een boek lezen van meer dan 150 jaar geleden is niet altijd makkelijk. Het kan echt hard werk zijn. Maar dat viel bij Mme. Bovary eigenlijk erg mee. Natuurlijk is de setting en de culturele context niet van nu, maar als verhaal is het best modern en goed te lezen.

Op mij kwam het vooral over als een soort waarschuwing tegen het verheerlijken van romantische beelden. Eigenlijk begint de hele neerwaartse spiraal van de hoofdpersoon met het feit dat ze graag leest en ook gelooft in de verhalen over jonkvrouwen en ridders. En dat het echte leven daarbij nogal schraal afsteekt. Ik vond haar een nogal onaangenaam persoon. Enorm geprivilegieerd. Enerzijds natuurlijk een gevangene van haar omstandigheden, maar toch ook vooral met de verwachting dat de rest van de wereld er voor is om haar dromen waar te maken. Dat zal wel veel over mijzelf en mijn culturele context zeggen.

Hoe dan ook, het loopt slecht af en dat zie je al heel lang vantevoren aankomen. En toch valt er veel te lachen. De karaterschetsen van de dorpsbewoners zijn hilarisch en hartverscheurend. Er komen eigenlijk helemaal geen personen voor waarmee ik mij als lezer kon idetificeren en ik denk eigenlijk dat dat in 1850 ook al zo was.

In mijn leesclub waren er ook lezers die er een onderzoek naar gender-rollen in zagen. Ik heb dat er zelf niet zo uit gehaald. ( )

Provenciaalse zeden en gewoonten. ( )

Andere ideeën/besprekingen:

my books. my life (in English): http://mybooksmylife.com/madame-bovary-audiobook-review/?utm_source=feedburner&a...

Het boek gaat over een vrouw die zich verveeld bij haar man en daarom een minnaar neemt. Daar komt natuurlijk alleen maar ellende van, ze wordt bedrogen en maakt schulden. Uiterlijk vertoon is voor haar heel belangrijk. Overigens komt de man over als een stumper. Het verhaal is vlot geschreven. Wat mij echter stoort zijn een aantal ontwikkelingen die ik onlogisch vind. Bijvoorbeeld als het gaat om het kind dat het echtpaar krijgt. Die wordt er zo af en toe als een soort voorwerp bijgehaald, maar komt niet tot leven. Verder denk ik dat in de kleine gemeenschap waarin zij leeft haar escapades moeten opvallen, maar dat wordt ook niet meegenomen in het verhaal. Kortom, een goed geschreven boek met een aantal storende elementen. ( )

Met een naadloze aaneenschakeling van les mots justes brengt Gustave Flaubert in zijn magnum opus een immer actueel verhaal over de (on)zin van liefde en trouw, de vanitas en de lichtheid van het bestaan. Charles Austen of Jane Dickens, het is maar hoe je het bekijkt.

Charles Bovary, een provinciale gehuwde dokter uit noord-Frankrijk, verliest zijn hart aan Emma Rouault, de dochter van een patiënt. Na de dood van zijn vrouw maakt hij haar het hof en stapt opnieuw in het huwelijksbootje. Door Emma’s ijdelheid, hebzucht en minachting voor haar kleinburgerlijke en weinig ambitieuze echtgenoot stort de lezer zich halverwege het boek in een draaikolk van overspel, leugens en bedrog.

Light-literatuur

Madame Bovary is een van die klassiekers die meer dan een plaatsje in je boekenwand verdient. Flaubert brengt er het beste van de romantiek en het realisme in samen, waardoor je een aangename en erg toegankelijke light-versie van de twee krijgt. De uiterst gedetailleerde uitweidingen over chemie en anatomie bevestigen niet alleen Flauberts kunnen. Ze vormen tegelijk een welkome afwisseling met de vele emotionele uitlatingen van Emma Bovary.

Overspel

Bovenal is deze roman er eentje van de psyche. Emma Bovary is mateloos ontgoocheld in haar huwelijk en is voortdurend op de vlucht voor het ordinaire leventje dat ze met haar man leidt. Ze zoekt geluk in overspel en leeft ver boven haar stand, met een torenhoge schuldenberg als gevolg. “Ik heb een minnaar”, roept ze uit en geeft zo aan wat voor haar werkelijk telt. Ook in andere aspecten, zoals de relatie tussen Charles en zijn moeder of de gevolgen van Emma’s stemmingswissels voor haar minnaars, geeft Flaubert blijk van een voor zijn tijd nooit geziene psychologische diepgang.

Nochtans werd de roman halverwege de negentiende eeuw aanvankelijk niet laaiend enthousiast onthaald. Dat mag ook niet verbazen met Flauberts onderhuidse kritiek op de bourgeoisie, of de overspelige Emma en de antiklerikale apotheker Homais als prominente personages. Terwijl de priester de dodenkamer met wijwater besprenkelt, ontsmet Homais de vloer veelbetekenend met chlorine.

Voor ons draagt het echter allemaal alleen maar bij tot de genialiteit van deze mijlpaal uit de Westerse literatuur.