Zoals bij zovele andere lezers wekte dit vroegmoderne boek bij mij afwisselend gevoelens van ergernis én van geamuseerdheid op. De ergernissen hebben natuurlijk te maken met de eindeloze digressies, die Sterne trouwens bewust als stijlfiguur gebruikt, maar waar je wel hoorndol van wordt. En de geamuseerdheid vooral met de komische situaties die hij beschrijft, de kleinmenselijke trekken van zijn personages, en de pseudo-geleerde stijl. De humoristische elementen buitelen over elkaar, en drijven het satirisch gehalte van dit boek zeker bijna tot op het niveau van de Don Quichote. De verwijzingen naar Cervantes en Rabelais zijn trouwens dikwijls ook expliciet.
Ik moet bekennen dat ik dit boek niet helemaal gelezen heb. Na de eerste twee delen heb ik grote gedeelten overgeslagen, maar ik ben wel tot het einde door blijven lezen. En dan viel het me op dat Sterne’s digressies iets beperkter werden, dat hij veel frequenter naar zijn eigen, slechte gezondheidstoestand verwees, en dat zijn levensverhaal meer en meer een reisverslag werd. Alleen de antipathieke, dikwijls misogyne uitlatingen van zijn vader, en de militaire stokpaardjes van zijn veel sympathieker oom Toby, blijven een constante.
Dikwijls wordt Jean-Jacques Rousseau aangewezen als de eerste schrijver die een echte autobiografie neerpende (in zijn Confessions). Dat werd gepubliceerd in 1770. Met deze Tristram Shandy was Sterne hem 10 jaar voor, maar eigenlijk is het tegelijk een aanfluiting van een genre dat ooit stevig in de canon van de Westerse literatuur zou komen.