In de tekst (en op de bühne) gebeurde een pak meer dan ik had verwacht (het lezen spreidde ik over verschillende wachtsessies uit). Heel wat absurde zaken waar geen touw (excusez le mot) aan valt vast te knopen – slapstick haast, maar daar dient zo’n podium tenslotte ook voor. De woorden wringen zich dooreen, bijten elkaar in de staart, verwarren en schoppen alle zekerheid onder je uit – en ook daar dienen woorden tenslotte voor. Er is de humor – die bijt en zuur is. En er is het ongrijpbare van de personages – er zijn boeken en wikipedia-pagina’s vol over geschreven – wie is Vladimir, wie is Estragon, wie is Pozzo, wie is Lucky, en waar staan ze voor, hoe verhouden ze zich tot elkaar, tot Godot, etc. … Het maakt me niet zo veel uit. Na het lezen van de tekst, wil ik het stuk vooral zien – het lijkt me bovendien dat de enige goede manier om dit stuk te zien is door het een drietal keer achtereen, op opeenvolgende dagen, te gaan zien … ( )

Klassiek toneelstuk over de absurditeit van het leven, de schraalheid van het bestaan, de onmenselijkheid van de mens, de onmogelijkheid van communicatie, enz. De eerste lectuur heeft een groot schokeffect; tweede lectuur 20 jaar later stelt wat teleur.
Een eerste keer in het Engels gelezen, op 17 jaar; vond het geweldig! ( )