Je kan tegenwoordig het boek niet meer lezen zonder aan de tv-serie te denken. Dan valt op hoe beperkt de middelen van de auteur zijn: zij heeft alleen maar woorden. Geen acteurs, geen decors, geen rekwisieten. Maar een half woord is dan ook voldoende om een wereld te scheppen. De details vullen we in met onze verbeelding. Al is ook dat grotendeels een illusie. Ook onze geest heeft vaak niet meer nodig dan dat halve woord en laat alle details oningevuld. Of zo werkt de mijne toch.

Rechtstreekse communicatie dus, zonder omweg via beeld en geluid. Misschien is dat de reden dat de Nick uit het boek mij liever was dan die uit de serie?

Hier en daar is het te merken dat het boek uit de jaren tachtig dateert. (Dat lijken tegenwoordig wel gouden jaren geweest te zijn. In mijn herinnering zijn het jaren van nepstatuten, een ijzeren gordijn en een Thatcher kouder dan het koudste ijs). Daardoor nog opmerkelijker hoe visionair.

En mooi verfilmd. ( )

Ik heb eerst de TV serie gezien en daarna pas het boek gelezen. Spijtig ... ik had liever eerst het boek gelezen. Nu zijn de "beelden" die in mij opkomen al ingevuld door de TV serie . Ik had eigenlijk liever mijn eigen beelden gecreerd.
Blijft toch wel een heel knap boek .... ( )

Geweldig boek, geweldig verhaal. Maar beklemmend en benauwend. Het is het verhaal van een wereld na een staatsgreep. In de nieuwe staat hebben vrouwen een erg ondergeschikte rol (in verschillende gradaties). De mannen staan boven aan en hebben een ideologie geschapen gebaseerd op de bijbel, maar dan volgens hun eigen interpretatie. VanFred is een van de vrouwen die onderaan de ladder staan. Ze hebben een ding voor op de andere vrouwen. Ze zijn vruchtbaar en de meeste vrouwen zijn dat niet meer door allerlei ecologische rampen. Daardoor beland VanFred in het huishouden van Fred en Serena Waterford. Elke maand vindt er een ceremonie plaats waarbij een gevoelloze poging wordt gedaan om VanFred te bevruchten in het bijzijn van Serena, de vrouw des huizes. Het verhaal wordt verteld door VanFred en is erg fragmentarisch. Het bestaat uit kleine brokjes informatie en ook mijmeringen. Wat is er gebeurd met Luke (de man van VanFred) en hun dochtertje? Ik ben zeer onder de indruk. Het is zeker geen vrolijk boek maar wel een boek dat je meeneemt en dat blijft trekken aan de gedachten, zelfs als je niet aan het lezen bent, ( )

Het is een veel voorkomende fout te denken dat schrijvers als Huxley en Orwell met hun "toekomstromans" een reële toekomst probeerden te voorspellen. Niks is minder waar. De auteurs van utopieën en dystopieën richten hun blik eigenlijk op het heden, en wat daarin volgens hen al of niet misloopt. In het geval van Atwood is het vooral de problematische situatie van de vrouw die haar uitgangspunt is, en het gevaar van sectaire bewegingen. Ze schetst een wereld (na een soort van ecologische catastrofe) met een heel strikte hiërarchie en een puriteinse moraal die volledig in dienst staat van gecontroleerde en van gevoel ontdane voortplanting. Zelfs banale conversaties en gewone emoties zijn verboden.
Het knappe aan het verhaal is de manier waarop die andere wereld maar heel geleidelijk wordt geschetst; mondjesmaat geeft de vertellende 'ik', de genaamde Offred, weer hoe het er aan toe gaat en wat er mogelijk allemaal aan vooraf is gegaan. Dit is echt vakmanschap van Atwood en een staaltje van gedurfde verbeeldingskracht.
Maar ... geleidelijk aan gaat de bijna neuzelende verteltrant van Offred vervelen, het verhaal begint ondanks enkele spanningsmomenten te vervallen in een goedkope avonturenroman. Het open einde en vooral de daaropvolgende epiloog, meer dan een eeuw later, zijn echte afknappers. Dit is echt een gemiste kans! ( )

Een prachtige geschreven dystopie. In een toekomst waarin het geschreven woord verdacht is en seks alleen de voortplanting dient, is voor vrouwen geen rol meer buiten het huishouden. Maar de wereld zoals wij die kennen leeft nog als een echo in de herinneringen van de hoofdpersoon. Offred kan schrijven, ze weet dat seks leuk is. Ze weet ook dat je met mannen net als met vrouwen gewoon kunt praten, ook al is dat in het heden van het boek illegaal en gevaarlijk. Dat maakt de dictatuur waarin zij leeft wranger maar ook wereldvreemder. De regels worden uiteraard overtreden, maar intermenselijke sympathie speelt nauwelijks een rol in het boek. De personages in het boek zijn fatalistisch en egoïstisch. Hoe waar dat ook kan zijn, Atwood weet mij er niet van te overtuigen dat dit de hele werkelijkheid is. Ik vind het boek schril, maar niet zozeer vanwege de onmenselijke maatschappij die het beschrijft, maar omdat de personages niet het hele spectrum van het menselijke gevoel bestrijken. ( )